Umowa o pracę służąca zaspokojeniu rzeczywistego i niezbędnego okresowego zapotrzebowania na zatrudnienie (art. 25[1] § 4 pkt 4 k.p.)

Jak stanowi art. 25[1] § 4 pkt 4 k.p., przepisu § 1 nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony w przypadku, gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie - jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.

Obiektywne przyczyny” (jak i pozostałe wyjątki pozwalające na zawarcie umowy na czas określony bez limitów) należy analizować pod kątem zaspokojenia w konkretnym przypadku rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i waloru niezbędności w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności sprawy.

O obiektywnych przyczynach można mówić wówczas, gdy ocena sytuacji pracodawcy prowadzi do wniosku, że strony mogły zawrzeć jedynie umowę na czas określony.

Przez obiektywne powody należy rozumieć w szczególności precyzyjne i konkretne okoliczności charakteryzujące określoną działalność, a mogące wynikać zwłaszcza ze szczególnego charakteru zadań, dla wykonania, których zawarto umowę.

Wyrok SR w Bydgoszczy z dnia 25 listopada 2020 r., VII P 527/20

Standard: 65049 (pełna treść orzeczenia)