Obrona dominanta przed zarzutem stosowania praktyki ograniczającej konkurencję

Przedsiębiorca posiadający pozycję dominującą może bronić się przed przypisaniem mu praktyki ograniczającej konkurencję wykazując, że zachowanie odpowiadające przesłankom nazwanych deliktów z art. 9 ust. 2 uokik nie powinno być kwalifikowane jako nadużycie pozycji dominującej, gdy istnieją obiektywne i gospodarczo racjonalne przesłanki usprawiedliwiające takie zachowanie.

Zakaz nadużywania pozycji dominującej, choć uniemożliwia dominantowi konkurowanie na rynku w sposób dozwolony dla uczestników o słabszej pozycji rynkowej, nie pozbawia przedsiębiorcy posiadającego pozycję dominującą prawa do racjonalnego prowadzenia działalności gospodarczej, w tym minimalizacji jej kosztów z korzyścią dla części własnych klientów.

Ciężar dowodu w powyższym zakresie spoczywa na przedsiębiorcy. Dlatego niewystarczające jest samo przywołanie potrzeby racjonalizacji kosztów ponoszonych przez dominanta lub część jego klientów.

Dodatkowo, działania podejmowane przez dominanta w celu ochrony własnych interesów gospodarczych muszą być proporcjonalne. 

Wyrok SN z dnia 20 maja 2015 r., III SK 53/14

Standard: 64898 (pełna treść orzeczenia)