Forma umowy o kredyt konsumencki

W wypadku umów o kredyt konsumencki jest mowa nie o sposobie, ale o formie oświadczenia woli i zgodnie z art. 29 u.k.k. podstawową formą jest posłużenie się pismem, przy czym kredytodawca lub jego przedstawiciel powinien udostępnić konsumentowi treść umowy w postaci dokumentu (a więc obecnie według art. 77[3] k.c.). Inaczej przy tym należy rozumieć zawarcie nowej umowy kredytowej z konsumentem, które wymaga zachowania wskazanego sposobu i formy czynności prawnej, a inaczej kontynuowanie tej umowy na dotychczasowych warunkach. Jeżeli umowa została zawarta między bankiem i konsumentem na piśmie, to jej kontynuacja nie powoduje potrzeby formalizowania sposobu wyrażenia woli stron, wymagając aby była wyraźna i miała formę pisemną.

W umowie odnawialnej chodzi o potwierdzenie woli dalszego pozostawania w stosunku umownym o tej samej treści, co dotychczasowa, znana stronom i przez nie przyjęta. Może to przybrać postać oświadczenia woli przez milczenie konsumenta, co znacznie upraszcza realizację umowy w założeniu mającej charakter ciągły. Nie można tego jednak aprobować wtedy, gdy kontrahent konsumenta (bank - przedsiębiorca) zamieszcza we wzorcu umownym i w umowie postanowienia pozwalające na jednostronną zmianę treści tej umowy. To zmienia charakter stosunku prawnego i objawia zamiar banku zawarcia nowej umowy o nowej treści, nie stanowi zatem umowy kredytu odnawialnego, o jakim była mowa w rozpoznawanej sprawie, wymagając wyraźnego oświadczenia woli konsumenta i zachowania formy pisemnej, zgodnie z art. 29 u.k.k. (zob. wyroki SN z dnia 16 stycznia 1970 r., III PRN 96/69 oraz z dnia 28 maja 1998 r., III CKN 531/97; uchwała (7)SN z dnia 22 maja 1991 r., III CZP 15/91).

Wyrok SN z dnia 2 lutego 2017 r., I CSK 203/16

Standard: 64669 (pełna treść orzeczenia)