Dokumenty mające moc dokumentu urzędowego

W piśmiennictwie wyróżnia się dokumenty, które nie są wprost dokumentami urzędowymi, nie dotyczą bowiem sfery administracji publicznej i nie zostały sporządzone przez organy państwa, ale z mocy ustawy przyznano im w postępowaniu dowodowym pozycję równorzędną z dokumentami urzędowymi. Do tej grupy zalicza się dokumenty notarialne, dokumenty bankowe i inne; ich cechą charakterystyczną jest ograniczony tematycznie zakres oraz to, że nie zostały sporządzone przez organ władzy publicznej, lecz nadano im moc dowodową równą dokumentom urzędowym.

W przypadku omawianej kategorii dokumentów urzędowych ustawodawca na ogół posługuje się zwrotem: „(…) ma moc dokumentu urzędowego” (por. art. 17 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe (Dz. U. z 2012 r., poz.1529), art. 95 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jednolity Dz. U. z 2012, poz. 1376 ze zm.), art. 194 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r., poz. 157). Niekiedy wykorzystywana jest technika legislacyjna w postaci zwrotu: „(…) mają charakter dokumentu urzędowego” (por. art. 2 § 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r., poz. 164 ze zm.).

We wszystkich wskazanych przykładach jednoznacznie określone są podmioty, którym przysługuje kompetencja tworzenia dokumentów o mocy dokumentu urzędowego. Zatem dokumenty, które korzystają z mocy dokumentów urzędowych, muszą być – jako stanowiące wyjątek od reguły – ściśle określone pod względem podmiotowym i przedmiotowym.

Stosowane przez ustawodawcę techniki legislacyjne jednoznacznie wskazują, że nie są to dokumenty urzędowe, ale o mocy dokumentu urzędowego bądź posiadające charakter takiego dokumentu.

Wyrok SN z dnia 18 lutego 2015 r., I CSK 107/14

Standard: 64486 (pełna treść orzeczenia)