Nieprzedłużenie umowy czas określony po osiągnięciu wieku emerytalnego

Dyskryminacja ze względu na wiek Umowa o pracę na czas określony (art. 25[1] k.p.)

Przedłużenie umowy o pracę powyżej zwykłego wieku emerytalnego może być ograniczone w czasie. Zatrudniony nie może w takim wypadku powoływać się na nadużywanie umów na czas określony

Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek nie stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który uzależnia przesunięcie daty zakończenia działalności przez pracowników, którzy osiągnęli ustawowy wiek emerytalny, od zgody pracodawcy udzielonej na czas określony.

Sporne uregulowanie nie traktuje w sposób bardziej niekorzystny osób, które osiągnęły wiek emerytalny w porównaniu z tymi, które tego wieku jeszcze nie osiągnęły. Stanowi ono odstępstwo od zasady automatycznego rozwiązywania umowy o pracę z chwilą osiągnięcia przez pracownika zwykłego wieku emerytalnego i umożliwia wielokrotne przesuwanie daty zakończenia stosunku pracy, w sposób bezwarunkowy i nieograniczony w czasie. Kontynuowanie stosunku pracy nie może w każdym razie mieć miejsca bez zgody obu stron umowy.

Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony, zawarte w dniu 18 marca 1999 r., stanowiące załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. 1999, L 175, s. 43 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, t. 3, s. 368) nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w sprawie, które umożliwia stronom umowy o pracę, za porozumieniem, bez ograniczenia w czasie, w danym przypadku nawet wielokrotnie przesuwać termin rozwiązania stosunku pracy związany z osiągnięciem zwykłego wieku emerytalnego tylko dlatego, że pracownik na skutek osiągnięcia zwykłego wieku emerytalnego nabył prawo do emerytur.

Wyrok TSUE z dnia 28 lutego 2018 r., C-46/17 Hubertus John / Freie Hansestadt Bremen, cvria, KP nr 23/18

Standard: 64412 (pełna treść orzeczenia)

Serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystając z serwisu akceptujesz politykę prywatności i cookies.