Abuzywne postanowienia umowy o usługę turystyczną; działania sądu z urzędu
Umowa o świadczenie usług turystycznych Nieuczciwe warunki umowy zawarte z konsumentem w orzeczniczej praktyce
Sąd z urzędu bada, czy poszczególne postanowienia umowy o usługę turystyczną nie mają cech klauzul niedozwolonych.
Stosownie do art. 11 u.u.t., w zakresie nieuregulowanym ustawą, do umów z klientami zawieranych przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych stosuje się przepisy o ochronie konsumenta. W tym kontekście szczególne znacznie ma dyrektywa Rady 93/13/ EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. Urz. UE. L Nr 95 str. 29, ze zm. Dz. Urz. UE L 2011, Nr 304, poz. 64). Interpretacja tej dyrektywy w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, poczynając od wyroku w sprawie C - 473/00 Cofidis, jest taka, że sąd krajowy ma obowiązek uwzględniania z urzędu abuzywności konkretnego postanowienia umownego, i - w razie stwierdzenia takiego jej charakteru - uznania, że jest ono nieważne, a tym samym prawnie niewiążące (porównaj także -przykładowo - wyrok z dnia 30 maja 2013 C - 488/11 z pozwu Dirk Frederik Asbeek i inn., czy wyrok C - 618/10 Banco Espanol Credito).
Implementacją legislacyjną tej dyrektywy do polskiego porządku prawnego jest ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r., o usługach turystycznych. Dokonując wykładni przepisów tej ustawy, sąd powinien uwzględniać ustaloną w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości wykładnię przepisów tej dyrektywy. Oznacza to m.in. obowiązek badania z urzędu, czy poszczególne postanowienia umowy o usługę turystyczną nie mają cechy klauzul niedozwolonych, a przez to niewiążących klienta.
Wyrok SN z dnia 25 sierpnia 2016 r., V CNP 61/15
Standard: 64282 (pełna treść orzeczenia)