Przyjęcie dobrej wiary posiadacza w złej wierze dokonującego zabudowy cudzej nieruchomości

Posiadacz dokonujący zabudowy cudzej nieruchomości w złej wierze może być potraktowany tak, jak posiadacz dobrej wiary, gdy wystąpią szczególne okoliczności uzasadniające taką ocenę, w szczególności jeżeli wymagają tego zasady współżycia społecznego (tak uz. uchwały (7) SN z dnia 6 grudnia 1991 r.. III CZP 108/91 oraz wyroki SN z dnia 20 maja 1997 r., II CKN 172/97 oraz z dnia 22 lutego 2001 r., III CKN 297/00).

Dokonując oceny sytuacji posiadacza zabudowującego cudzą nieruchomość należy mieć na uwadze całokształt okoliczności istniejących w czasie dokonywania zabudowy, ale także w chwili orzekania. Niezbędne jest uwzględnienie nie tylko sytuacji samego posiadacza, ale także ogólnych zasad porządku prawnego i obowiązujących przepisów.

Wyrok SN z dnia 5 października 2007 r., I CSK 223/07

Standard: 64167 (pełna treść orzeczenia)

W judykaturze wyrażono pogląd, że przyjęte w uchwale z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91 rozumienie dobrej wiary nie wyklucza stosowania, zgodnie z dotychczasową utrwaloną praktyką, art. 231 § 1 k.c. w wypadkach, w których budowla została wzniesiona przez posiadacza samoistnego w złej wierze, to jest takiego, który wiedział lub powinien wiedzieć, że nie jest właścicielem, jeżeli za traktowaniem tego posiadacza na równi z posiadaczem w dobrej wierze przemawiają, ze względu na szczególne okoliczności sprawy, zasady współżycia społecznego (por. wyroki SN z dnia 20 maja 1997 r., II CKN 172/97 i z dnia 22 lutego 2001 r., III CKN 297/00). Mając jednak na uwadze, że decyzje stanowiące podstawę wpisu prawa własności Skarbu Państwa przedmiotowych nieruchomości zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, a Gmina rozpoczęła inwestowanie kiedy ten fakt był jej znany, nie można było przyjąć aby w sprawie zaszły takie szczególne względy.

Wyrok SN z dnia 7 lipca 2004 r., I CK 38/04

Standard: 71194 (pełna treść orzeczenia)