Dopuszczalność ustanowienia zarządcy zajętego udziału jest w postępowaniu zabezpieczającym

Jeżeli przyjąć, że ustanowienie zarządcy zajętego udziału jest w postępowaniu zabezpieczającym w ogóle dopuszczalne – co jest wysoce dyskusyjne, zwłaszcza wobec kompetencji wierzyciela określonej w art. 910[2] § 1 k.p.c. in fine– zakres jego kompetencji byłby ograniczony celem zabezpieczenia w odniesieniu do każdego aktu wykonywania uprawnień korporacyjnych, w tym reprezentacji kapitału i niewyrażania sprzeciwu, o których mowa w art. 240 k.s.h. Podstawą tego ograniczenia byłby odpowiednio stosowany art. 935 k.p.c. w związku z przepisami regulującymi cel ustanowionego zabezpieczenia, tj. art. 935 w związku z art. 910[2] § 2 zd. 2, art. 730[1] § 2, 731 i 743 § 1 k.p.c.

Trudno zakładać, aby zarządca udziału ustanowiony w postępowaniu zabezpieczającym mógł podejmować także działania, które nie mają żadnego związku z celem zabezpieczenia albo pozostają w jaskrawej dysproporcji do chronionego interesu, choćby prowadziły do zasadniczej ingerencji w działalność spółki czy wręcz zagrażały jej bytowi.

Wyrok SN z dnia 14 listopada 2019 r., IV CSK 250/19

Standard: 64020 (pełna treść orzeczenia)