Referendum przedstrajkowe (art. 20 u.r.s.z.)

Przepis art. 20 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych pracy (Dz. U. Nr 55, poz. 236 ze zm., powoływanej dalej jako ustawa o sporach zbiorowych) nie ogranicza związków zawodowych co do liczby przeprowadzanych referendów przedstrajkowych, co na gruncie wolności związkowych, dotyczących między innymi ogłaszania akcji protestacyjnych i strajkowych, oznacza możliwość i legalność (brak ustawowego zakazu) wielokrotnego przeprowadzania głosowania mającego na celu legalne zorganizowanie strajku w obronie praw i interesów pracowników, byleby zostały spełnione ustawowe wymagania jego legalnego ogłoszenia i przeprowadzenia.

Wykluczone i zabronione pod rygorem sankcji karnych jest jakiekolwiek przeszkadzanie - w związku z zajmowanym stanowiskiem lub pełnioną funkcją - we wszczęciu lub prowadzeniu w sposób zgodny z prawem sporu zbiorowego. 

Powtórzenie unieważnienie „pierwszego” referendum nie było nie tylko nielegalne, ale było oczywiście usprawiedliwione bezprawnym „przeszkadzaniem” strony pozwanej w zorganizowaniu referendum i nieskrępowanym (wolnym od jakichkolwiek nacisków pracodawcy) przebiegu. Dlatego dopuszczalne było doprowadzenie do „drugiego” głosowania w warunkach wolnych od nielegalnych „nacisków” ze strony reprezentantów (kierowników i administracji) strony pozwanej. Poinformowanie pracowników, którzy wzięli udział w ponownym referendum, o rzekomej nielegalności strajku, gdy liczba i „ramy czasowe” trwania referendum nie podlegają reglamentacji, nie prowadziło ani nie stanowiło o nielegalności następnie ogłoszonego strajku.

Zabronione pod rygorem sankcji karnych z art. 26 ust. 1 ustawy o sporach zbiorowych przeszkadzanie we wszczęciu lub w przeprowadzeniu w sposób zgodny z prawem sporu zbiorowego - stanowiło złamanie elementarnych praw pracowniczych i wolności związkowych na poziomie krajowym, międzynarodowym, co oznacza, że opisanych wyżej nielegalnych praktyk strony pozwanej nie wolno tolerować w cywilizowanym porządku prawnym.

Wyrok SN z dnia 17 maja 2012 r., I PK 217/11

Standard: 63923 (pełna treść orzeczenia)