Miejsca zamieszkania w art. 6 ust. 1 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego
Miejsce zamieszkania osoby fizycznej (art. 25 k.c.) Ustawa o kształtowaniu ustroju rolnego
Pojęcie miejsca zamieszkania w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (jedn. tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 1128) i art. 29 ust. 3b pkt 1 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (jedn. tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 91) nie jest tożsame z pojęciem miejsca zamieszkania zdefiniowanym w art. 25 k.c.
Przepisy ustawy, dotyczące dowodu potwierdzającego zamieszkanie na użytek stosowania związanych z nimi regulacji prawnych, odwołują się do zameldowania na pobyt stały, według właściwych przepisów. Najpierw były to przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (jedn. tekst: Dz.U.2006.139.993 ze zm. – dalej: „u.e.l.d.o.”, a następnie, po uchyleniu tej ustawy przez art. 92 ustawy z dnia 6 sierpnia 2010 r. o dowodach osobistych (obecnie jedn.: Dz.U.2017.1464 ze zm.), są nimi przepisy – obowiązującej od 1 stycznia 2015 r. – ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności.
Odwołanie się w celu potwierdzenia przesłanki zamieszkania, przewidzianej w art. 29 ust. 3d pkt 1 u.g.n.r. oraz w art. 6 ust. 1 u.k.u.r. zarówno samodzielnie, jak i w związku z art. 7 ustawy zmieniającej z 2011 r., do zameldowania na pobyt stały, według przepisów o ewidencji ludności, przesądza o utożsamieniu w art. 29 ust. 3d pkt 1 u.g.n.r. oraz w art. 6 ust. 1 u.k.u.r. – także w związku z art. 7 ustawy zmieniającej z 2011 r. – zamieszkania, ze stałym pobytem, w rozumieniu obowiązujących w danym czasie przepisów o ewidencji ludności.
Wyrok SN z dnia 2 lutego 2018 r., II CSK 240/17
Standard: 63877 (pełna treść orzeczenia)