Śmierć strony po wydaniu wyroku w sądzie II instancji a przed wniesieniem skargi kasacyjnej

W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2010 r., I CZ 121/09  przyjęto, że brak strony postępowania, powstały na skutek jej śmierci po wydaniu wyroku w Sądzie drugiej instancji a przed wniesieniem skargi kasacyjnej przez stronę przeciwną, oznacza, że jest ona niedopuszczalna. Zgodnie bowiem z art. 398[6] § 2 in fine k.p.c., sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną z innych przyczyn niedopuszczalną, tj. z innych przyczyn niż: wniesienie skargi po upływie terminu, skargi niespełniającej wymagań określonych w art. 398[4] § 1 k.p.c., skargi nieopłaconej oraz skargi, której braków nie usunięto w terminie.

Sąd Najwyższy w obecnym składzie podziela ten pogląd, zważywszy na to, że jedną z bezwzględnych pozytywnych przesłanek procesowych jest zdolność sądowa strony (art. 64 § 1 k.c.), którą osoby fizyczne mają od urodzenia do śmierci. Śmierć osoby fizycznej jest równoznaczna z utratą przez nią zdolności sądowej. Skarga kasacyjna, która nie może skutecznie zainicjować postępowania kasacyjnego z uwagi na brak drugiej strony procesu, jest niedopuszczalna. Stąd też podlega odrzuceniu.

Postanowienie SN z dnia 15 stycznia 2020 r., III UZ 38/19

Standard: 63404 (pełna treść orzeczenia)