Instancyjna kontrola celowości i możliwości przywrócenia do pracy

Mając na uwadze funkcję przypisaną Sądowi Najwyższemu, staje się zrozumiałe, że ingerencja w prawomocne orzeczenie sądu drugiej instancji przywracające pracownika do pracy, z uwagi na przesłanki z art. 45 § 2 k.p., jest możliwa tylko w wyjątkowych i jednoznacznych przypadkach. Nie można bowiem odmówić sądom meriti autonomii w przesądzaniu, czy przywrócenie do pracy jest celowe lub możliwe, czy też nie (wyrok SN z dnia 28 lipca 1999 r., I PKN 110/99).

Sąd Najwyższy nie jest sądem rozpoznawczym, sprawuje jedynie nadzór nad orzecznictwem. Skoro ustawodawca posłużył się formułą oceną, a po części niedookreśloną, to jednocześnie przyznał sądom pewną swobodę w wyborze konsekwencji. Rolą najwyższej instancji sądowniczej nie jest natomiast samodzielne rozstrzygnięcie danej kwestii, a jedynie skontrolowanie, czy sąd wyrok sądu odwoławczego mieści się w granicy prawa.

Wyrok SN z dnia 21 lutego 2017 r., II PK 381/15

Standard: 63269 (pełna treść orzeczenia)

Ocena niecelowości przywrócenia, choć poddana w dużym zakresie swobodzie sądu pracy, podlega jednak kontroli instancyjnej i może być oceniona jako błędna w przypadku, gdy jest to ocena dowolna, nie posiadająca oparcia w ustalonym stanie faktycznym i szczególnych okolicznościach sprawy. 

Wyrok SN z dnia 28 lipca 1999 r., I PKN 110/99

Standard: 63270 (pełna treść orzeczenia)