Obraza art. 433 § 2 k.p.k.

Zgodnie z art. 433 § 2 k.p.k. obowiązkiem sądu drugiej instancji jest rozpoznanie sprawy w granicach środka odwoławczego, co obejmuje rozważenie wszystkich zarzutów i wniosków wskazanych w środku odwoławczym.

Obraza art. 433 § 2 k.p.k. zachodzi zatem wtedy, gdy sąd w ogóle nie rozważy wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, tj. wcale się do nich nie odniesie (zob. postanowienie SN z dnia 10 grudnia 2013 r., V KK 278/13).

Nakaz całościowego rozpoznania sprawy przez sąd odwoławczy, jak również wyjaśnienie w uzasadnieniu racji przemawiających za określonym rozstrzygnięciem, powinien być rozumiany szeroko – jako obejmujący rozpoznanie wniosków stron postępowania kierowanych do sądu po złożeniu środka zaskarżenia, a przed ogłoszeniem wyroku. W przeciwnym razie decyzja sądu w przedmiocie uwzględnienia wniosku mogłaby okazać się dyskrecjonalna, a wnioskodawca pozbawiony byłby możliwości weryfikacji tego, czy sąd odwoławczy uczynił zadość obowiązkowi zbadania zasadności inicjatywy procesowej strony.

Wyrok SN z dnia 9 września 2021 r., I KK 139/20

Standard: 63027 (pełna treść orzeczenia)

Nie jest poprawne formułowanie zarzutu obrazy „art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.”, skoro uchybienia, o których mowa w tych przepisach są rozłączne. Obraza art. 433 § 2 k.p.k. zachodzi wtedy, gdy sąd w ogóle nie rozważy wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym, inaczej mówiąc, w ogóle się do nich nie odniesie, natomiast obraza art. 457 § 3 k.p.k. zaistnieje, gdy w uzasadnieniu wyroku nie zostanie zawarta argumentacja odnośnie do określonego potraktowania zarzutów i wniosków apelacji (sąd uzna je za zasadne albo niezasadne, bez wyjaśnienia swojego stanowiska w tym względzie), względnie argumentacja ta będzie zawierała braki (zob. wyrok SN z dnia 14 lutego 2013 r., II KK 127/12).

Postanowienie SN z dnia 10 grudnia 2013 r., V KK 278/13

Standard: 63028 (pełna treść orzeczenia)