Umorzenie postępowania apelacyjnego

Umorzenie postępowania apelacyjnego przewidziane jest w kodeksie postępowania cywilnego jedynie w wypadku cofnięcia apelacji i powoduje uprawomocnienie się orzeczenia Sądu pierwszej instancji (art. 391 § 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).

Umorzenie zawieszonego postępowania w sprawie przez sąd drugiej instancji (z oznaczonymi wyjątkami) skutkuje uprawomocnieniem się zaskarżonego orzeczenia (art. 182 § 3 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.), natomiast uchylenie postanowienia przez ten sąd i umorzenie postępowania prowadzi do usunięcia wcześniejszego orzeczenia z obrotu prawnego.

Postanowienie o umorzeniu tylko postępowania w drugiej instancji podlega, jeżeli w sprawie co do zasady przysługuje skarga kasacyjna, zaskarżeniu zażaleniem na podstawie art. 394[1] § 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. (por. postanowienia SN z dnia 8 marca 2013 r., III CZ 12/13, z dnia 7 listopada 2013 r., V CZ 53/13, z dnia 9 grudnia 2014 r., V CSK 311/14) w innych wypadkach od postanowienia w przedmiocie umorzenia postępowania kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna, o ile zachodzą dalsze przesłanki dopuszczalności jej wnoszenia, przewidziane w art. 519[1] § 1- § 4 k.p.c. (por. uchwała (7) SN dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, postanowienie SN z dnia 25 września 2014 r., II CZ 45/14).

Postanowienie SN z dnia 24 kwietnia 2015 r., II CZ 14/15

Standard: 62841 (pełna treść orzeczenia)