Dyskryminacja ze względu na niepełnosprawność

Wyłączenie z prawa do świadczeń przysługujących pracownikom z tytułu transferu do nowego pracodawcy wszystkich osob zatrudnionych u strony pozwanej, wobec których orzeczono co najmniej częściową niezdolność do pracy (stanowiącą warunek sine qua non prawa do renty), wywołuje skutek w postaci gorszego traktowania tych osób względem pozostałych pracowników przechodzących do nowego pracodawcy.

Przyjęcie, że gorsze traktowanie tej grupy nie jest obiektywnie uzasadnione (wskazywany cel zróżnicowania nie uzasadnia gorszego traktowania) albo że przyjęte środki nie są proporcjonalne do osiągnięcia zgodnego z prawem celu, musi prowadzić do wniosku, że zachodzi przypadek dyskryminacji pośredniej.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznaje, że pojęcie niepełnosprawności ma charakter autonomicznego pojęcia prawa wspólnotowego, a jego wykładnia powinna być dokonywana przy uwzględnieniu dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U.UE. 2000.303.16), w oderwaniu od ewentualnych, odmiennych definicji tego pojęcia, funkcjonujących na gruncie prawnym państw członkowskich.

Zgodnie z definicją niepełnosprawności, sformułowaną w wyroku z dnia 11 lipca 2006 r. C-13/05, w sprawie Chacón Navas, pojęcie to należy rozumieć jako „ograniczenie, wynikające konkretnie z naruszenia funkcji fizycznych, umysłowych lub psychicznych, które stanowi przeszkodę dla danej osoby w uczestnictwie w życiu zawodowym”, przy czym ograniczenie to powinno mieć charakter długotrwały.

Choć choroba sama w sobie nie jest kryterium dyskryminacyjnym w rozumieniu dyrektywy, to stan spowodowany tą chorobą, polegający na długotrwałym ograniczeniu pełnego uczestnictwa w życiu społecznym, może mieścić się w zakresie pojęcia niepełnosprawności w rozumieniu dyrektywy 2000/78 i to niezależnie od tego, czy choroba ta jest uleczalna, czy nieuleczalna i czy wynika z cech wrodzonych, czy nabytych.

Pojęcie niepełnosprawności w rozumieniu dyrektywy, zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości, nie ogranicza się do sytuacji całkowitego pozbawienia możliwości uczestnictwa w życiu zawodowym, ale obejmuje swym zakresem także częściowe ograniczenia w wykonywaniu pracy (por. wyrok TSUE z dnia 11 kwietnia 2013 r., C-335/11 - w sprawie Jette Ring, C-337/11 - w sprawie Lone Skouboe Werge).

Wyrok SN z dnia 28 lutego 2019 r., I PK 50/18

Standard: 61484 (pełna treść orzeczenia)