Wartość przedmiotu sporu w sprawach odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę

W sprawie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach płacy w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę na czas nieokreślony w tej części (w szczególności w zakresie prawa do nagrody jubileuszowej, dodatku za staż pracy oraz specjalnego wynagrodzenia za wieloletnią pracę bezpośrednio w produkcji) podstawą prawną określenia wartości przedmiotu sporu jest art. 23[1] k.p.c., a nie art. 22 k.p.c.

Zgodnie z art. 23[1] k.p.c., w sprawach o roszczenia pracowników dotyczące nawiązania, istnienia lub rozwiązania stosunku pracy wartość przedmiotu sporu stanowi przy umowach na czas nieokreślony - suma wynagrodzenia za pracę za okres jednego roku.

W rozpoznawanej sprawie, w związku z wypowiedzeniem powodom, którzy zatrudnieni są przez stronę pozwaną na podstawie umów na czas nieokreślony, umów o pracę w części dotyczącej warunków płacy, a w szczególności wobec wypowiedzenia im prawa do nagrody jubileuszowej, dodatku za staż pracy oraz specjalnego wynagrodzenia za wieloletnią pracę bezpośrednio w produkcji, powodowie wystąpili przeciwko stronie pozwanej z pozwem o przywrócenie warunków płacy. Nie ma więc wątpliwości, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie są roszczenia majątkowe powodów wynikające ze stosunku pracy, a w tej sytuacji podstawą prawną dla określenia wartości przedmiotu sporu jest art. 23[1] k.p.c., a nie art. 22 k.p.c..

Postanowienie SN z dnia 19 stycznia 2006 r., III PZ 14/05

Standard: 16190 (pełna treść orzeczenia)

Sprawy o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy (§ 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia) są sprawami o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu (wartość przedmiotu zaskarżenia) ustala się według reguł określonych w art. 23[1] KPC, co najczęściej oznacza (a przy umowach o pracę na czas nieokreślony jest zasadą) dwunastokrotność miesięcznego wynagrodzenia (ściślej - sumę wynagrodzenia za okres jednego roku). Tymczasem odszkodowanie (§ 14 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia), o którym stanowią art. 47[1] KP oraz art. 58 KP, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od dwóch tygodni do trzech miesięcy. 

W uchwale z dnia 6 grudnia 2001 r., III ZP 28/01, Sąd Najwyższy stwierdził, że w sprawie o zasądzenie odszkodowania z tytułu bezprawnego rozwiązania bez wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nie określony - na podstawie art. 52 KP - wartość przedmiotu sporu stanowi podana kwota pieniężna (art. 19 § 1 KPC), a nie suma wynagrodzenia za pracę za okres jednego roku (art. 23[1] KPC). Oznacza to, że wartość przedmiotu sprawy w przypadku roszczenia o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy - ustalona według reguł art. 23[1] KPC - może być 4-krotnie, 6-krotnie, 12-krotnie, a nawet 26-krotnie większa od wartości przedmiotu sprawy w przypadku roszczenia o odszkodowanie (skoro wartość ustalona na podstawie art. 23[1] KPC może stanowić sumę wynagrodzenia za okres jednego roku, a wartość odniesiona do odszkodowania może odpowiadać wynagrodzeniu tylko za dwa tygodnie).

Uchwała SN z dnia 7 sierpnia 2002 r., III PZP 15/02

Standard: 60909 (pełna treść orzeczenia)