Szkoda pracownika jako przesłanka roszczenia odszkodowawczego przeciwko pracodawcy

Odszkodowanie należne pracownikowi od pracodawcy nie jest uzależnione od powstania jakiejkolwiek szkody w ujęciu prawa cywilnego i jest świadczeniem o charakterze bardziej zbliżonym do wynagrodzenia, nosząc w sobie elementy zarówno gwarancyjne jak i rekompensacyjne, ale w oderwaniu od szkody, jej istnienia i przyczyny (por. wyrok SN z dnia 24 października 2006 r., II PK 126/06).

Wyrok SN z dnia 6 grudnia 2018 r., II PK 224/17

Standard: 61547 (pełna treść orzeczenia)

Odszkodowanie z umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy przysługuje z tytułu powstrzymywania się od podejmowania przez byłego pracownika od prowadzenia działalności konkurencyjnej po ustaniu stosunku pracy i godzenia się na ograniczenie swobody podejmowania innego zatrudnienia, a przeto nie wymaga wykazania przez pracownika poniesienia przezeń szkody (por. w szczególności uchwałę SN z dnia 11 kwietnia 2001 r., III ZP 7/01).

Obowiązek udowodnienia przez pracownika szkody mógłby być rozważany jako przesłanka odpowiedzialności materialnej pracodawcy, który nie wywiązał się z obowiązku wypłaty umówionego odszkodowania za powstrzymywanie się pracownika od prowadzenia działalności konkurencyjnej, w przypadku, gdyby pracownik przestał stosować się do zakazu konkurencji i nadal domagał się zasądzenia odszkodowania, które w zakresie objętym uzgodnioną klauzulą konkurencyjną wymaga przecież powstrzymania się od prowadzenia takiej działalności przez czas umownie określony.

Wyrok SN z dnia 13 kwietnia 2005 r., II PK 258/04

Standard: 60763 (pełna treść orzeczenia)

W art. 101[2] § 1 KP nie uzależnia się w nim prawa do odszkodowania od udowodnienia wysokości szkody rzeczywiście poniesionej przez pracownika, lecz od prawidłowego wykonania przez niego zobowiązania wzajemnego lub zaistnienia okoliczności ustalonych w § 2, decydujących o ustaniu zakazu konkurencji.

Wyrok SN z dnia 16 maja 2001 r., I PKN 402/00

Standard: 18600 (pełna treść orzeczenia)