Pojęcie gotowości podjęcia pracy, o której mowa w art. 48 § 1 k.p.
Odmowa ponownego zatrudnienia pracownika zgłaszającego gotowość podjęcia pracy (art. 48 k.p.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zgłoszenie przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy może być dokonane przez każde zachowanie, ujawniające w sposób dostateczny jego wolę, np. telefonicznie, faksem, e-mailem, czy też przez faktyczne podjęcie pracy (wyroki SN: z dnia 3 czerwca 1998 r., I PKN 161/98 i z dnia 12 listopada 2003 r., I PK 524/02).
Sama gotowość do podjęcia pracy oznacza stan świadomości i woli pracownika, jego zamiar wykonywania pracy, psychiczną i fizyczną zdolność do realizowania obowiązków pracowniczych oraz pełną dyspozycyjność wobec podmiotu zatrudniającego, rozumianą jako chęć świadczenia pracy w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę (wyroki SN: z dnia 9 maja 1959 r., II CR 262/59; z dnia 2 września 2003 r., I PK 345/02 i z dnia 14 grudnia 2009 r., I PK 115/09).
Zgłoszenie gotowości podjęcia pracy nie jest natomiast równoznaczne z faktycznym jej podjęciem. Jak wyjaśnił bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 maja 2009 r., I PK 223/08, stosunek pracy po wyroku przywracającym do pracy ulega reaktywacji wówczas, gdy pracownik w zakreślonym ustawowo siedmiodniowym terminie zgłosi gotowość do niezwłocznego podjęcia pracy bez względu na to, czy faktycznie może podjąć pracę ze uwagi na stan zdrowia. Choroba nie wydłuża tego ustawowego terminu.
Obowiązek niezwłocznego zgłoszenia przez pracownika przywróconego prawomocnym wyrokiem sądowym do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy ma przede wszystkim znaczenie prawne, a nie faktyczne, co oznacza, że nie zawsze wymagane jest rzeczywiste podjęcie pracy po prawomocnym przywróceniu do pracy (wyrok SN z dnia 21 października 2015 r., I PK 308/14).
Zaniechanie udzielenia odpowiedzi na zgłoszenie przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, a następnie złożenie oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy świadczy natomiast o tym, że pracodawca nie skorzystał z prawa do odmowy ponownego zatrudnienia pracownika (wyrok SN z dnia 19 października 2010 r., II PK 73/10).
Postanowienie SN z dnia 26 listopada 2024 r., II PSK 10/24
Standard: 86775 (pełna treść orzeczenia)
Art. 48 § 1 k.p., nie wymaga - jak to czyni np. art. 81 § 1 k.p. - aby pracownik był gotów do wykonywania pracy. Uzależnia jedynie materialnoprawną skuteczność prawomocnego orzeczenia o przywróceniu do pracy, czyli reaktywowanie rozwiązanego stosunku pracy, od zgłoszenia w siedmiodniowym terminie gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, tzn. wyrażenia zamiaru (woli) kontynuowania tego stosunku pracy.
Pojęcie gotowości podjęcia pracy, o której mowa w art. 48 § 1 k.p., ma zatem sens prawny, a nie faktyczny, co nie budzi żadnych kontrowersji w orzecznictwie Sądu Najwyższego, a szczególnie wyraźnie podkreślone zostało w uzasadnieniu uchwały z dnia 28 maja 1976 r., V PZP 12/76, stanowiącej zasadę prawną (por. także wyrok SN z dnia 2 grudnia 2010 r., II PK 131/10). W tym przypadku faktyczne podjęcie pracy nie jest wymagane, bo chodzi o wyrażenie woli kontynuowania stosunku pracy w rozumieniu art. 48 § 1 k.p.
Uchwała SN z dnia 16 maja 2012 r., III PZP 3/12
Standard: 60493 (pełna treść orzeczenia)