Bezrobocie jako przesłanka ustalania renty i jej wysokości

Bezrobocie nie może być przesłanką podwyższenia renty, gdyż stanowiłaby, niemające oparcia w ustawie, obciążenie skutkami bezrobocia osób odpowiedzialnych za szkody wynikające z konkretnych stosunków zobowiązaniowych, a nie za skutki bezrobocia.

Argumentacja wspierająca opisane stanowisko orzecznictwa traci jednak podstawy wynikające z zasady normalnego związku przyczynowego, jako koniecznego warunku determinującego przyznanie renty w określonej wysokości (art. 362 w związku z art. 444 § 2 k.c.), w sytuacjach, w których znaczny stopień utraty zdolności do pracy lub szczególny charakter poniesionego uszczerbku na zdrowiu jest decydującą przyczyną trudności w znalezieniu odpowiedniej pracy. W takich wypadkach brak ofert pracy odpowiedniej dla poszkodowanego musi być uwzględniany, a niemożność przypisania sprawcy szkody odpowiedzialności za sytuację na rynku pracy nie może wyłączać ani ograniczać jego odpowiedzialności za powstałą szkodę (niezdolność do pracy). 

Wyrok SN z dnia 6 lipca 2016 r., II PK 177/15

Standard: 62492 (pełna treść orzeczenia)

Wysoki wskaźnik bezrobocia nakazuje przyjąć, że możliwości zatrudnienia i zarabiania osoby o częściowej zdolności do pracy są co najmniej mniejsze niż przy wyrównanym poziomie podaży pracy i miejsc pracy. Można je zatem porównywać – w braku konkretnych propozycji pracy – jedynie do minimalnego wynagrodzenia. 

Wyrok SN z dnia 27 stycznia 2011 r., I PK 165/10

Standard: 60295 (pełna treść orzeczenia)

Pracodawca na podstawie art. 444 § 2 k.c. nie ponosi odpowiedzialności za niemożność realizacji zachowanej zdolności do pracy poszkodowanego z przyczyn niepozostających w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, które wywołało uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia.

Pracodawca zobowiązany do naprawienia szkody w rozumieniu art. 444 § 2 k.c. odpowiada wyłącznie za wyrządzoną szkodę, którą w przypadku częściowej utraty zdolności do pracy stanowi utrata zarobków w części wynikającej z utraty przez pracownika (poszkodowanego) zdolności do pracy. Nie może on ponosić odpowiedzialności za niemożność realizacji pozostałej poszkodowanemu zdolności do pracy z przyczyn niepozostających w normalnym związku przyczynowym z objętym jego odpowiedzialnością zdarzeniem, które wywołało uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia (zob. też np. wyroki SN z: 5 września 2001 r., II UKN 534/00; 4 czerwca 2003 r., II UK 296/02)

Wyrok SN z dnia 9 lipca 2008 r., I PK 12/08

Standard: 60294 (pełna treść orzeczenia)