Renta wypadkowa z ubezpieczenia społecznego a renta uzupełniająca z k.c.

Odmowa przyznania renty wypadkowej z ubezpieczenia społecznego nie przesądza sama przez się w sensie negatywnym o roszczeniu pracownika o rentę odszkodowawczą na podstawie prawa cywilnego (wyrok SN z dnia 21 października 1965 r., II PR 64/64). 

Przesłanki i zakres odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy, opartej na przepisach Kodeksu cywilnego (w tym przypadku art. 435 § 1 k.c. i art. 361 § 1 k.c.), różnią się od przesłanek odpowiedzialności instytucji ubezpieczeniowej (Zakładu Ubezpieczeń Społecznych), wywodzonej z przepisów prawa ubezpieczeń społecznych. Oznacza to z jednej strony, że samo uznanie jakiegoś zdarzenia za wypadek przy pracy w rozumieniu ustawy wypadkowej nie gwarantuje otrzymania od pracodawcy renty uzupełniającej, jeżeli nie są spełnione przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej wynikające z Kodeksu cywilnego. Z drugiej strony, ustalenie określonego stopnia niezdolności do pracy i jego podłoża (wypadkowego lub samoistnego) nie zamyka poszkodowanemu drogi do wyjaśnienia w procesie o rentę uzupełniającą kwestii jego niezdolności do pracy będącej następstwem wypadku przy pracy, jako że w odrębnej sprawie cywilnej strony mogą domagać się samodzielnego ustalenia możliwości zarobkowych poszkodowanego po zaistnieniu zdarzenia wyrządzającego szkodę (art. 365 i art. 366 k.p.c.).

Wyrok SN z dnia 11 marca 2021 r., I PSKP 11/21

Standard: 60252 (pełna treść orzeczenia)

Uzupełniająca cywilnoprawna odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy za skutki wypadków przy pracy, których nie kompensują w całości świadczenia pobierane z wypadkowego ubezpieczenia społecznego (art. 444 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p.), obejmuje i wymaga zasądzenia równowartości pełnej kompensaty wszelkich utraconych możliwości lub korzyści, które poszkodowany mógłby hipotetycznie osiągnąć, gdyby nie uległ wypadkom przy pracy, za które odpowiada pozwany pracodawca na zasadach ryzyka wypadkowego ubezpieczenia społecznego lub odpowiedzialności cywilnoprawnej według zasady ryzyka (w szczególności na podstawie art. 435 i 444 k.c. w związku z art. 300 k.p.).

Wyrok SN z dnia 13 lutego 2020 r., III PK 170/18

Standard: 63345 (pełna treść orzeczenia)

Ustalenie częściowej niezdolności do pracy w sprawie przeciwko organowi rentowemu (ZUS) nie zamyka ustalenia zakresu niezdolności do pracy, jako że w odrębnej sprawie cywilnej strony mogą domagać się samodzielnego ustalenia możliwości zarobkowych poszkodowanego (art. 365 i 366 k.p.c.).

Wyrok SN z dnia 24 listopada 2016 r., I PK 274/15

Standard: 60267 (pełna treść orzeczenia)