Prawo do renty uzupełniającej i jej wysokość w razie zbiegu schorzeń wypadkowych z samoistnymi

Kwestia sposobu ustalania wysokości renty uzupełniającej w razie zbiegu schorzeń samoistnych z wypadkowymi była przedmiotem analizy judykatury. W tym zakresie prezentowane jest stanowisko, zgodnie z którym jeżeli pracownik, ograniczony już w swoich możliwościach zarobkowych z powodu choroby samoistnej, doznał w wyniku wypadku przy pracy całkowitej utraty zdolności do jakiejkolwiek pracy, podstawą określenia przysługującej mu renty uzupełniającej powinno być wynagrodzenie pobierane przez niego w ostatnim okresie. Wynagrodzenie to, uwzględniające już fakt ograniczenia zdolności zarobkowej związanego ze schorzeniami samoistnymi, nie ulega dalszemu zmniejszeniu. Szkodą pracownika w rozumieniu art. 444 § 2 k.c. jest bowiem całe wynagrodzenie pobierane przez niego ostatnio, którego został on pozbawiony na skutek wypadku, przy uwzględnieniu przyznanej mu renty z ubezpieczenia społecznego (wyroki SN: z dnia 3 maja 1972 r., I PR 53/72 i z dnia 9 maja 1986 r., IV CR 79/86). 

Pracownikowi, który w wyniku wypadku przy pracy doznał ograniczenia zdolności do pracy, przysługuje od pracodawcy renta uzupełniająca także wtedy, gdy później stał się on niezdolny do pracy z przyczyn niepozostających w związku z tym wypadkiem. Należna takiemu pracownikowi renta uzupełniająca powinna stanowić pełne wyrównanie szkody w granicach normalnych następstw spowodowanych działaniem lub zaniechanie zakładu pracy, z których szkoda wynikła (uchwała SN z dnia 24 października 1973 r., III PZP 73).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowane jest również stanowisko, zgodnie z którym w sytuacji, kiedy niemożliwe jest rzeczywiste ustalenie, w jakich granicach konkretne zdarzenie pogłębiło istniejący już stan schorzenia, bądź samoistnie go wywołało, a nie mogło samo przez się spowodować pełniej niezdolności do pracy poszkodowanego – sąd może określić wysokość odszkodowania według swojej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy w myśl zasad określonych w art. 322 k.p.c., przyjmując jako miernik ustalenia tego odszkodowania procentową niezdolność do pracy poszkodowanego (wyrok SN z dnia 20 lipca 1972 r., II CR 285/72

Wyrok SN z dnia 11 marca 2021 r., I PSKP 11/21

Standard: 60251 (pełna treść orzeczenia)

Ocena, które dolegliwości (schorzenia, dysfunkcje zdrowotne) powoda pozostają w normalnym związku przyczynowym z urazem doznanym w czasie wypadku, a które wynikają z ewentualnych schorzeń samoistnych, wymagała wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Wyrok SN z dnia 20 stycznia 2015 r., I PK 148/14

Standard: 60283 (pełna treść orzeczenia)