Obowiązek dostarczania środków utrzymania przez jednego z małżonków pozostających w separacji drugiemu (art. 61[4] § 4 k.r.o.)

Obowiązek alimentacyjny zwykły (art. 60 § 1 k.r.o.), realizowany odpowiednio do małżonka pozostającego w separacji, obliguje do dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego. Zatem na tej podstawie może żądać alimentów: a) małżonek, który nie ponosi winy rozkładu pożycia; b) którykolwiek z małżonków, jeżeli wyrok rozwodowy zapadł bez orzekania o winie; c) którykolwiek z małżonków, jeżeli sąd orzekł rozwód z winy obojga byłych małżonków.

Natomiast w art. 60 § 2 k.r.o. uregulowany jest rozszerzony obowiązek alimentacyjny małżonka wyłącznie winnego rozkładu pożycia, którego zachowanie spowodowało rozpad więzi rodzinnych. W tym przypadku, obowiązek alimentacyjny nie został ograniczony do sytuacji pozostawania w niedostatku małżonka niewinnego. Oznacza to, że jego zakres jest szerszy niż w przypadku alimentacji zwykłej, określonej w art. 60 § 1 k.r.o.

Wyrok SN z dnia 16 lipca 2020 r., I UK 404/18

Standard: 60037 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie art. 61[4] § 4 k.r.o., obowiązek dostarczania środków utrzymania przez jednego z małżonków pozostających w separacji drugiemu stanowi bez wątpienia uzgodniony rodzaj alimentacji, skoro do jego ustalenia stosuje się odpowiednio przepisy o obowiązku alimentacyjnym (art. 60 k.r.o., z wyjątkiem jego § 3).

Małżonkowie pozostający w separacji w zakresie „alimentacyjnego” obowiązku dostarczania środków utrzymania przez jednego z małżonków pozostających w separacji drugiemu nie mogą pozostawać w mniej korzystnej sytuacji prawnej od małżonków rozwiedzionych, którzy mogą uzgodnić dobrowolne alimentowanie, równoznaczne w skutkach prawnych z alimentami przyznanymi wyrokiem lub ugodą sądową w rozumieniu art. 70 ust. 3 ustawy emerytalnej.

Przy ocenie prawa do renty rodzinnej wysokość dobrowolnie ugodzonej alimentacji w postaci dostarczania środków utrzymania przez jednego z małżonków pozostających w separacji drugiemu (art. 60 § 3 i 4 k.r.o.), ani przeznaczenie wydatkowania środków pozyskiwanych od małżonka pozostającego w separacji na utrzymanie „całej rodziny” nie stanowią istotnego ani tym bardziej negatywnego kryterium, które mogłoby wykluczać ustalenie prawa do renty rodzinnej, które art. 70 ust. 3 ustawy emerytalnej uzależnia tylko od uzgodnionego dobrowolnie obowiązku alimentacji, w tym dostarczania środków utrzymania drugiemu z małżonków pozostających w separacji, a nie od zakresu lub sposobu wydatkowania dobrowolnie ugodzonego obowiązku alimentacyjnego lub zobowiązania do dostarczania środków utrzymania przez jednego z małżonków pozostających w separacji drugiemu (por. wyrok SN z dnia 3 października 2017 r., I UK 390/16).

Wyrok SN z dnia 9 maja 2018 r., II UK 106/17

Standard: 60038 (pełna treść orzeczenia)