Roszczenia z tytułu rozwiązania umowy bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów

Art. 56 § 1 k.p. przewiduje więc dwa roszczenia w razie niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę w trybie natychmiastowym. W zakresie przysługujących pracownikowi roszczeń ustawodawca nie rozróżnia przy tym naruszenia formalnego od naruszenia merytorycznego przepisów o rozwiązywaniu przez pracodawcę stosunku pracy na podstawie art. 52 k.p. Tak jak przy wadliwym wypowiedzeniu, tak i tu pracownik ma wybór roszczenia.

Zgodnie z art. 56 § 2 k.p., przepisy art. 45 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

Co do zasady art. 45 § 2 k.p., stosowany odpowiednio na podstawie art. 56 § 2 k.p., umożliwia sądowi nieuwzględnienie żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Od wyjątku polegającego na możliwości nieuwzględnienia przez sąd pracy żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy i orzeczenia w to miejsce odszkodowania przewidziany jest kolejny wyjątek zawarty w art. 45 § 3 k.p., który oznacza powrót do zasady ogólnej, polegającej na konieczności wydania orzeczenia zgodnego z wnioskiem pracownika. Dotyczy on pracowników podlegających szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że żądanie pracownika przywrócenia go do pracy jest niemożliwe z powodu ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy (art. 41[1] k.p.).

Wyrok SN z dnia 3 września 2020 r., II PK 215/18

Standard: 59989 (pełna treść orzeczenia)

Wskazanie przez pracodawcę w oświadczeniu woli o rozwiązaniu bez wypowiedzenia umowy o pracę wcześniejszego terminu ustania stosunku pracy niż złożenie tego oświadczenia nie uzasadnia roszczeń pracownika z art. 56 § 1 KP.

Uchwała SN z dnia 9 września 1999 r., III ZP 5/99

Standard: 61694 (pełna treść orzeczenia)