Szczególne obowiązki i odpowiedzialność mediów audiowizualnych w debacie publicznej

Odpowiedzialność prasy jest szczególnie istotna w przypadku mediów audiowizualnych, docierających ze swym przekazem w krótkim czasie do bardzo dużej części społeczeństwa i przez to wywierających ogromny wpływ na kształtowanie opinii publicznej (por. np. wyroki ETPCz: z dnia 23 września 1994 r. w sprawie Jersild p. Danii ze skargi nr 15890/89, § 31; z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie Pedersen i Baadsgaard p. Danii, ze skargi nr 49017/99).

Znaczenie tej odpowiedzialności należy podkreślić zwłaszcza wtedy, gdy ze swobody wypowiedzi korzysta potężny podmiot medialny, a adresatem krytycznych uwag prasowych nie jest władza publiczna, przed którą prasa musi być szczególnie chroniona (por. art. 54 ust. 2 Konstytucji), ani podmiot o porównywalnej sile oddziaływania - gdy zapewniona jest równość „broni” - lecz jednostka, choćby aktywna publicznie, która ma bardzo ograniczone środki samodzielnej obrony, także wtedy, gdy krytyka jest krzywdząca i bezpodstawna.

W przypadku ulotnego przekazu telewizyjnego przeciętny odbiorca nie ma zazwyczaj pola do głębszej analizy, a decyduje raczej powierzchowne rozumienie treści i siła skojarzeń (por. wyrok SN z dnia 25 lutego 2010 r., I CSK 220/09; wyrok SN z dnia 29 listopada 2016 r., I CSK 715/15).

Wyrok SN z dnia 30 czerwca 2017 r., I CSK 603/16

Standard: 4621 (pełna treść orzeczenia)