Wyłączenie zastosowania art. 477[9] k.p.c. przed sądem apelacyjnym

Sąd drugiej instancji nie może uchylić wyroku sądu pierwszej instancji i odrzucić odwołania 

Wszystkie uprawnienia i obowiązki Sądu wymienione w art. 477[9] k.p.c. odnoszą się do Sądu pierwszej instancji. Odnosi się to np. do odrzucenia odwołania z powodu naruszenia art. 477[9] § 3 k.p.c.

W wyroku z dnia 25 września 2014 r., I UK 40/14 Sąd Najwyższy wyraził odmienny pogląd uznając, że w przypadku, gdy odwołanie kontestuje wyłącznie ocenę dokonaną przez lekarza orzecznika ZUS sąd drugiej instancji powinien rozważyć uchylenie wyroku i odrzucenie odwołania. W ocenie obecnego składu Sądu Najwyższego ocena dokonana w tym wyroku nie uwzględnia wykładni funkcjonalnej art. 477[9] § 31 k.p.c., aspektu konstytucyjnego oraz przedstawionej wykładni systemowej i celowościowej.

Wyrok SN z dnia 24 czerwca 2015 r., II UK 268/14

Standard: 57273 (pełna treść orzeczenia)

Art. 477[9] § 3[1] k.p.c. nie może być skuteczny już tylko dlatego, że niewątpliwie przepis ten, podobnie jak cały art. 4779 k.p.c., regulujący poszczególne kwestie dotyczące wnoszenia odwołania od decyzji organu rentowego, odnosi się do postępowania przed sądem pierwszej instancji. Sąd odwoławczy nie może więc przepisu tego naruszyć, gdyż go nie stosuje. Sąd drugiej instancji kontroluje prawidłowość prowadzenia postępowania przed sądem pierwszej instancji, w tym niezastosowania przez niego art. 477[9] § 3[1] k.p.c., jednakże dla skutecznego podniesienia zarzutu niedokonania takiej kontroli konieczne jest powiązanie go z przepisami stosowanymi w postępowaniu apelacyjnym, np. art. 386 § 3 k.p.c.,

Wyrok SN z dnia 17 marca 2011 r., I UK 332/10

Standard: 57295 (pełna treść orzeczenia)