Zarzut kasacyjny naruszenia art. 230 k.p.c.

Art. 230 k.p.c. nie może stanowić podstawy skutecznego zarzutu kasacyjnego (por. postanowienia SN z dnia 30 czerwca 2006 r., V CSK 146/06 oraz 30 sierpnia 2006 r., I CSK 189/06). Przepis ten stanowi jedną z podstaw dokonywania ustaleń faktycznych sądu na podstawie innych źródeł niż przeprowadzone dowody. 

Mimo powyższego dokonując takich ustaleń faktycznych sąd bierze pod uwagę „wyniki całej rozprawy”, a więc w jakimś zakresie uwzględnia ocenę dowodów przeprowadzonych w sprawie. 

Kwestionowanie ustaleń faktycznych dokonanych na podstawie art. 230 k.p.c. stanowi więc pośredni element krytyki poprawności oceny materiału dowodowego przeprowadzonego przez sąd drugiej instancji. 

Ponadto, zgodnie z art. 398[3] § 3 k.p.c., podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące ustaleń faktycznych. Należy więc uznać, że nie może być przedmiotem oceny Sądu Najwyższego, czy zasadne było dokonanie określonego ustalenia faktycznego przez sąd drugiej instancji z powołaniem się na przepis art. 230 k.p.c. albowiem w ten sposób zarzut dotyczy ustaleń faktycznych, którymi – jak stanowi przepis art. 398[13] § 2 k.p.c. - jest związany Sąd Najwyższy. 

Wyrok SN z dnia 5 listopada 2008 r., I CSK 198/08

Standard: 56756 (pełna treść orzeczenia)