Skarga kasacyjna na podstawie rozbieżnego orzecznictwa i potrzeby jego ujednolicenia

Rozbieżności w orzecznictwie i związany z tym postulat ujednolicenia praktyki sądowej, nie mogą samodzielnie przemawiać za dopuszczalnością kasacji w sprawach, w których, w świetle obowiązujących przepisów, kasacja jest niedopuszczalna. W sytuacji, gdy kasacja jest niedopuszczalna, Sąd Najwyższy może spełnić swą ustrojową, konstytucyjną funkcję, polegającą na zapewnianiu prawidłowości oraz jednolitości wykładni prawa i praktyki sądowej (art. 183 ust. 1 Konstytucji oraz art. 2 i 13 ustawy z dnia 20 września 1984 o Sądzie Najwyższym - jedn. tekst: Dz. U. z 1994 r. Nr 13, poz. 48 ze zm.), przez stosowanie innych środków judykacyjnych, tj. albo przez podejmowanie uchwał mających na celu wyjaśnianie przepisów prawnych budzących wątpliwości w praktyce lub których stosowanie wywołało rozbieżność w orzecznictwie (tzw. uchwały abstrakcyjne.) albo przez podejmowanie uchwał zawierających rozstrzygnięcia zagadnień prawnych budzących poważne wątpliwości w konkretnych sprawach (tzw. uchwały instancyjne - art. 390 § 1 k.p.c.; por. art. 13 pkt 3 i 4 ustawy o Sądzie Najwyższym).

Postanowienie SN z dnia 9 marca 2000 r., III CZ 39/00

Standard: 56696 (pełna treść orzeczenia)