Odpowiednie stosowanie do biegłych przepisów o świadkach (art. 289 k.p.c.)

Sąd Rejonowy skazał biegłego na grzywnę postanowieniem, które stało się prawomocne, ponieważ biegły nie wniósł na to orzeczenie zażalenia. Biegły nie przedstawił w terminie tygodniowym od doręczenia postanowienia o ukaraniu grzywną, jak o tym stanowi przepis art. 275 w zw. z art. 289 k.p.c., usprawiedliwienia opóźnienia w złożeniu opinii. Biegły liczył, jak wskazuje w zażaleniu, na możliwość usprawiedliwienia się na rozprawie, na którą ostatecznie nie został wezwany, ponieważ strony nie wniosły o jego przesłuchanie, nie może uzasadniać zażalenia, ponieważ jak wynika z art. 275 k.p.c. mógł on i powinien usprawiedliwienie złożyć w terminie tygodnia od dnia doręczenia mu postanowienia skazującego go na grzywnę. Tymczasem usprawiedliwienie to złożył po niemal roku.

Przepis art. 275 k.p.c. odnosi się wprost do świadka, który nie stawił się na przesłuchanie (i dlatego właśnie umożliwia on „usprawiedliwienie niestawiennictwa” na pierwszym posiedzeniu na które zostanie wezwany), a do biegłego jedynie odpowiednio – na zasadzie art. 289 k.p.c. Wezwanie biegłego na rozprawę w celu złożenia ustnych wyjaśnień do opinii uzależnione jest ostatecznie on decyzji sądu (zob. uz. wyroku SN z dnia 16 października 2014 r., II UK 27/14,, a także wyrok SN z dnia 23 stycznia 2012 r. II PK 97/11).

Postanowienie SO w Bydgoszczy z dnia 30 października 2017 r., VIII Gz 151/17

Standard: 56276