Ustalenie wysokości renty z zastosowaniem art. 322 k.p.c; swoboda uznania sądu

Ustawodawca przyznał sądowi margines swobodnego uznania w ustalaniu wysokości „odpowiedniej renty”, a poprzez odwołanie się do kryterium odpowiedniości dopuścił możliwość odstępstwa od reguły ścisłej kompensacji szkody. 

W przypadku obliczania renty uzupełniającej sąd nie jest zatem zobowiązany do drobiazgowej dokładności (wymaganej w przypadkach realizacji pełnej kompensacji szkody), lecz powinien kierować się wskazaniami z art. 322 k.p.c. (zob. wyrok SN z 3 października 2019 r., I CSK 296/18). 

Wyrok SN z dnia 10 listopada 2022 r., II CSKP 660/22

Standard: 67030 (pełna treść orzeczenia)

Przy obliczaniu renty z tytułu zwiększonych potrzeb, sąd nie jest obowiązany do zachowania drobiazgowej dokładności, jeśli nie jest to możliwe, i powinien mieć na uwadze także art. 322 k.p.c. (por. wyrok z dnia 12 grudnia 1956 r., 2 CR 459/56).

Wyrok SN z dnia 31 marca 2020 r., II CSK 124/19

Standard: 56052 (pełna treść orzeczenia)

Z brzmienia art. 444 § 2 k.c., posługującego się określeniem „odpowiedniej" renty, wynika, że ustawodawca przyznał sądowi margines swobody uznania, wychodząc z założenia, iż jakkolwiek co do zasady wysokość renty powinna dokładnie odpowiadać wysokości utraconych dochodów (zarobków), to jednak zważywszy w szczególności mogące powstać trudności natury faktycznej uniemożliwiające udowodnienie wysokości żądania, poprzez odwołanie się do kryterium odpowiedniości uznał za dopuszczalne odstępstwa od sztywnej reguły (zob. wyrok SN z 31 maja 1994 r., III CZP 68/94).

W przypadku obliczania renty z tytułu zwiększonych potrzeb sąd nie jest zobowiązany do drobiazgowej dokładności. W tym zakresie powinien się kierować wskazaniami z art. 322 k.p.c. (zob. wyrok SN z 12 grudnia 1956 r., 2 CR 459/56, OSN 1958, poz. 67; wyrok SN z 25 listopada 1999 r., II CKN 476/98).

Wyrok SN z dnia 3 października 2019 r., I CSK 296/18

Standard: 67038 (pełna treść orzeczenia)