Reformationis in peius w postępowaniu ze skargi na orzeczenie referendarza w postępowaniu wieczystoksięgowym

Przewidziany w art. 384 k.c. zakaz reformationis in peius nie ma zastosowania przy rozpoznawaniu przez sąd rejonowy sprawy w następstwie skargi na orzeczenie referendarza sądowego w postępowaniu wieczystoksięgowym.

Koncepcja zastosowania art. 384 k.p.c. w drodze analogiae legis nie jest uzasadniona, ponieważ nie istnieje tu luka w prawie. Można o niej mówić wówczas, gdy pewne kwestie nie zostały uregulowane, chociaż powinny, a brak regulacji nie jest przez ustawodawcę zamierzony. Tymczasem skutki wniesienia skargi na orzeczenie referendarza sądowego w postępowaniu wieczystoksięgowym zostały wyczerpująco określone w ustawie (art. 518[1] § 2, 3, 5 i 6 k.p.c.).

Przeciwko zastosowaniu analogii przemawia ponadto nadrzędność sądowej kontroli orzeczenia niesądowego, mająca oparcie konstytucyjne (art. 45 ust. 1 i art. 175 ust. 1 Konstytucji), a także postulat zapewnienia zgodności orzeczenia z obowiązującym prawem.

Uchwała SN z dnia 19 września 2002 r., III CZP 56/02

Standard: 55340 (pełna treść orzeczenia)