Zbieg norm - stosunek legis specialis do legis generalis

Stosunek lex generalis, lex specialis  może wchodzić w rachubę tylko jako jedna z postaci tzw. zbiegu norm prawnych, tj. sytuacji, w której ten sam stan faktyczny można podciągnąć pod więcej niż jeden przepis prawa.

Przy założeniu zatem, że co najmniej dwie normy w swych hipotezach zawierają wszystkie elementy stanu faktycznego, o który chodzi, za przepis szczególny uznać należy te normę, której hipoteza jest węższa. Inaczej mówiąc, spośród stanów faktycznych objętych przez lex generalis, lex specialis stosuje się tylko do tych, które zawierają elementy odpowiadające jego hipotezie.

Do stwierdzenia jednak zbiegu norm, który stanowi konieczną wstępną przesłankę dalszego badania rodzaju ich wzajemnego stosunku, nie wystarcza oparcie się tylko na treści hipotez. Mimo bowiem tożsamości hipotez zbieg norm nie zachodzi, jeżeli dyspozycje ich są tak rodzajowo różne, że odnoszą się do zupełnie odmiennych związków przyczynowych lub normują różne sfery stosunków społecznych. Za przykład takiego stanu rzeczy służyć może zestawienie normy, która przewiduje sankcję karną za pozbawienie życia człowieka, z normą uznającą za niegodnego dziedziczenia tego, kto pozbawił życia spadkodawcę.

Uchwała SN z dnia 14 stycznia 1960 r., 1 CO 45/59

Standard: 54528 (pełna treść orzeczenia)