Uprawnienia procesowe interwenienta ubocznego w zakresie czynności dyspozytywnych
Uprawnienia interwenienta ubocznego (art. 79 k.p.c.)
W przypadku czynności procesowych zaliczanych do czynności dyspozytywnych uprawnienia procesowe interwenienta ubocznego uzależnione są od charakteru interwencji ubocznej. Interwenient samoistny, będąc podmiotem stosunku prawnego, z którego wynika dochodzone roszczenie, korzysta z uprawnień, które ma współuczestnik jednolity (art. 81 w związku z art. 73 § 2 k.p.c.). Takie uprawnienia nie przysługują interwenientowi niesamoistnemu.
Przedstawianie twierdzeń oraz dowodów na ich poparcie niewątpliwie nie wchodzi w zakres czynności dyspozytywnych, może je więc powoływać skutecznie zarówno interwenient samoistny, jak i niesamoistny. Twierdzenia i dowody zgłaszane są w ramach zarzutów i wniosków o charakterze formalnym, których podstawę stanowią okoliczności dotyczące zarówno strony, jak i samego interwenienta.
Uprawnienie interwenienta ubocznego we wskazanym zakresie nie jest jednak nieograniczone, skoro może dokonywać tylko takich czynności procesowych, które są dopuszczalne według stanu sprawy (art. 79 zdanie pierwsze k.p.c.). Oznacza to, że interwenient uboczny może korzystać tylko z takich uprawnień, które pozostają w dyspozycji strony w chwili dokonywania czynności przez interwenienta. Jeśli więc strona utraciła prawo do dokonania określonej czynności na skutek upływu terminu przewidzianego do jej dokonania lub z powodu zakończenia określonego etapu postępowania, prawo takie utracił także interwenient uboczny.
W przypadku uchybienia terminowi jego przywrócenie jest możliwe tylko w razie stwierdzenia braku winy strony.
Przewidziane w przepisach ograniczenia czasowe w zakresie możliwości zgłaszania twierdzeń i dowodów nie są terminami prawa procesowego; w literaturze określane są jako instrukcje. Skutkiem ich naruszenia jest utrata prawa powoływania twierdzeń i dowodów w toku postępowania.
Interwenient uboczny, który przystąpił do strony powodowej, nie może powoływać faktów i dowodów sprekludowanych na podstawie art. 479[12] § 1 k.p.c.
Wyrok SN z dnia 3 lutego 2010 r., II CSK 455/09
Standard: 53597 (pełna treść orzeczenia)