Zarzut naruszenia art. 510 k.p.c. i procesowe jego kosekwencje

Obrazę art. 510 k.p.c. oraz innych przepisów kształtujących krąg osób zainteresowanych (np. art. 609 § 2 k.p.c.) należy traktować jako uchybienie procesowe, które w toku postępowania może być – ze skutkami określonymi w uchwale (7) SN z dnia 31 stycznia 2008 r., zasadzie prawnej, III CZP 49/07– podnoszone w apelacji. Może być ono także podłożem skutecznego zarzutu kasacyjnego ulokowanego na podstawie przewidzianej w art. 398[3] § 1 pkt 2 k.p.c., zwłaszcza że w każdym wypadku naruszenia prawa osoby zainteresowanej, niebiorącej udziału w sprawie możliwość wpływu tego uchybienia na wynik sprawy będzie zazwyczaj oczywista.

Efektywnym narzędziem ochronnym jest także skarga o wznowienie postępowania. Zgodnie z art. 524 § 2 zdanie drugie w związku z art. 408 k.p.c. nie jest ona ograniczona żadnym terminem, a jej skuteczność nie jest uzależniona ani od rodzaju naruszonego prawa, ani od stopnia naruszenia.

Niewzięcie przez zainteresowanego udziału w sprawie rozpoznawanej w postępowaniu nieprocesowym nie powoduje nieważności postępowania.

Uchwała SN z dnia 20 kwietnia 2010 r., III CZP 112/09

Standard: 53520 (pełna treść orzeczenia)