Uznanie odrzucenia spadku za bezskuteczne (art. 1024 k.c.)
Przyjęcie i odrzucenie spadku (art. 1012 – 1024 k.c.; art. 640 – 645 i art. 690 k.p.c.) Przedmiot ochrony skargi pauliańskiej (art. 527 k.c. i art. 530 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Termin wskazany w art. 1024 § 2 kc jest terminem zawitym, co oznacza, że z jego upływem uprawniony traci roszczenie wynikające z art. 1024 § 1 kc. Upływ tego terminu uwzględnia się niezależnie od tego, czy strona przeciwna podniosła taki zarzut.
Przekroczenie terminu zawitego nie podlega ocenie z punktu widzenia art. 5 kc, ponieważ wygaśnięcie roszczenia po upływie terminu zawitego nie jest efektem korzystania przez stronę pozwaną z prawa podmiotowego.
Wyrok SO w Łodzi z dnia 11 stycznia 2016 r., II C 875/15
Standard: 53498 (pełna treść orzeczenia)
Podstawową przesłanką poszukiwania ochrony paulińskiej jest to, by odrzucenie spadku nastąpiło z pokrzywdzeniem wierzycieli spadkobiercy. Do uznania, iż odrzucenie spadku nastąpiło z pokrzywdzeniem wierzycieli konieczne jest, aby aktywa spadku przewyższały jego pasywa oraz aby dłużnik w chwili składania oświadczenia o odrzuceniu spadku znajdował się w stanie niewypłacalności, który nie pozwala mu na zaspokojenie wszystkich jego wierzycieli.
Jeżeli długi spadku przewyższają jego aktywa, to odrzucenie spadku jest czynnością zdziałaną na korzyść wierzycieli. Zatem przy odrzuceniu spadku mogą mieć miejsce dwie sytuacje. Pierwsza to odrzucenie spadku wtedy, kiedy pasywa przewyższają aktywa i wówczas działanie dłużnika, nie tylko że nie ma na celu niewypłacalności, ale można je uznać za bardzo racjonalne – dzięki odrzuceniu spadku dłużnik nie powiększa swoich pasywów. Druga zaś to odrzucenie spadku w przypadku, gdy stanowi on określoną masę aktywów mogącą służyć zaspokojeniu się wierzycieli. Tylko w drugim przypadku może dojść do sytuacji, w której odrzucenie spadku skutkować może bezskutecznością.
Wyrok SO w Rzeszowie z dnia 15 lipca 2014 r., V Ca 471/14
Standard: 53499 (pełna treść orzeczenia)