Pojęcie zaskarżalności

„Zaskarżeniami” są wszystkie środki prawne, które przewiduje ustawa, aby strona pokrzywdzona konkretną decyzją mogła usunąć jej negatywne skutki i przywrócić stan zgodny z prawem. Zaskarżenie w tym znaczeniu jest rodzajem aktywności podmiotów, uczestników postępowania, skierowanej przeciwko konkretnej decyzji. Stanowi ona realizację prawa do poddania kontroli poprawności wydanej decyzji.

W związku z zawartą w art. 78 Konstytucji regulacją prawa do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji Trybunał Konstytucyjny w wyrokach z dnia 3 lipca 2002 r., SK 31/01oraz z dnia 27 marca 2007 r., SK 3/05 podkreślił, że sformułowanie „zaskarżenie” ma ogólne znaczenie i nie wiąże się z nim sprecyzowanie charakteru i właściwości środków prawnych służących urzeczywistnieniu prawa do zaskarżenia. Pozwala to na objęcie jego zakresem rozmaitych, niekiedy specyficznych środków prawnych, których wspólną cechą jest umożliwienie stronie dokonania weryfikacji orzeczeń lub decyzji podjętych w pierwszej instancji.

Wprawdzie wielokrotnie przewiduje się, że wydanie niekorzystnej dla określonego podmiotu decyzji stanowi podstawę do wytoczenia powództwa, a więc poddanie powstałego sporu pod sąd, wtedy nie używa się jednak pojęcia „zaskarżenie”, ale wskazuje się np. że określonej osobie przysługuje prawo do wytoczenia powództwa lub prawo do wniesienia odwołania do sądu (por. np. art. 44 k.p. lub 120 k.k.w.).

Uchwała SN z dnia 7 grudnia 2010 r., III CZP 86/10

Standard: 53433 (pełna treść orzeczenia)