Przelew wierzytelności przyszłych

Brak jest więc podstaw prawnych do stwierdzenia, że przelew wierzytelności przyszłej nie przenosi na nabywcę uprawnienia do żądania spełnienia świadczenia z chwilą zajścia zdarzenia określonego w stosunku prawnym łączącym wierzyciela z dłużnikiem, bo nie można przenieść uprawnienia, które jeszcze nie powstało. Takie pojmowanie przelewu wierzytelności przyszłej nie znajduje uzasadnienia i prowadzi do negowania możliwości przenoszenia wierzytelności przyszłej, gdyż przeniesienie następowałoby dopiero z chwilą, gdy roszczenie wynikające z tej wierzytelności stałoby się wymagalne. Pozbawiałoby taki przelew jego najważniejszego waloru jako formy zabezpieczenia, na przykład w stosunkach kredytowych ponieważ nie stwarzałby on dla udzielającego kredytu żadnego istotnego zabezpieczenia jeżeli wierzytelność do czasu zajścia zdarzenia, od którego zależy wymagalność roszczeń wynikających z tej wierzytelności, pozostawałaby w majątku cedenta i w konsekwencji w razie upadłości lub zajęcia komorniczego skierowanego do jego majątku, kredytodawca nie mógłby się zaspokoić z wierzytelności, która została na niego przelana.

Wyrok SN z dnia 24 maja 2017 r., III CSK 274/16

Standard: 58505 (pełna treść orzeczenia)

Przedmiotem przelewu mogą być zarówno wierzytelności istniejące, jak i przyszłe. Co do tych ostatnich podkreśla się ich niejednorodny charakter, wskazując, że należą do nich wierzytelności z czynności prawnych dokonanych pod warunkiem zawieszającym lub z zastrzeżeniem terminu, wierzytelności, u których podłoża leży częściowo tylko zrealizowany stan faktyczny uzasadniający jej powstanie oraz wierzytelności, których powstanie jest w całości kwestią przyszłości (nadzieja na powstanie wierzytelności).

Wierzytelność wskazana w umowie przelewu wierzytelności przyszłej, zostaje przeniesiona na cesjonariusza dopiero z chwila jej powstania, zatem skutek rozporządzający nie następuje w chwili zawarcia umowy cesji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2003 r., V CK 169/02, z dnia 9 sierpnia 2005 r., IV CK 157/05 i z dnia 26 września 2002 r., III CKN 346/01).

Wyrok SN z dnia 17 marca 2017 r., III CSK 129/16

Standard: 12811 (pełna treść orzeczenia)