Wymóg podpisania sentencji orzeczenia co do istoty

Postanowienie co do istoty sprawy, wydane na posiedzeniu niejawnym w trybie nieprocesowym, którego sentencji nie podpisał skład sądu nie istnieje w znaczeniu prawnoprocesowym, także wówczas, gdy zostało podpisane uzasadnienie postanowienia, sporządzone „jednocześnie” z jego sentencją.

sporządzenie i podpisanie sentencji postanowienia co do istoty sprawy oraz sporządzenie i podpisanie jego uzasadnienia stanowią odrębne czynności procesowe sądu, przemawia za przyjęciem, iż złożenie podpisu przez skład sądu tylko pod uzasadnieniem postanowienia nie „zastępuje” ani nie „sanuje” braku podpisu pod jego sentencją, nawet jeżeli uzasadnienie zostało sporządzone jednocześnie z sentencją. Przeciwne zapatrywanie byłoby sprzeczne z normatywnym ujęciem omawianych czynności procesowych sądu jako dwóch różnych i oddzielnych aktów.

Przedstawionego stanowiska nie podważa pogląd wyrażony na podstawie art. 358 k.p.c., że w sytuacji, o której mowa w tym przepisie, sąd nie wydaje oddzielnie (i nie podpisuje) sentencji postanowienia oraz jego uzasadnienia, a jedynie łącznie sporządza sentencję z uzasadnieniem i podpisuje tylko uzasadnienie. Trzeba bowiem podnieść, abstrahując od trafności tego zapatrywania, że wymieniony przepis nie dotyczy wydanych w postępowaniu nieprocesowym postanowień co do istoty sprawy, a jedynie postanowień formalnych, tj. nie rozstrzygających o istocie sprawy, wydanych w procesie oraz – zgodnie z art. 13 § 2 k.p.c. – takich samych postanowień w postępowaniu nieprocesowym. Do postanowień merytorycznych wydanych w postępowaniu nieprocesowym stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach

Uchwała SN z dnia 13 marca 2002 r., III CZP 12/02

Standard: 52695 (pełna treść orzeczenia)