Umowa powiernicza; umowa powiernictwa
Umowa powiernicza; umowa powiernictwa, czynność fiducjarna
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Stosunek powiernictwa można scharakteryzować przez pryzmat trzech istotnych elementów: 1) przeniesienie jakiegoś prawa majątkowego na powiernika, 2) zobowiązanie powiernika do odpłatnego lub nieodpłatnego wykonywania zarządu tym prawem, 3) zobowiązanie powiernika do powrotnego przeniesienia prawa i ewentualnych pożytków w określonych okolicznościach (vide: System Prawa Prywatnego, tom 9, Prawo zobowiązań - umowy nienazwane pod red. W.J. Katnera, Warszawa 2010 r., k. 329).
Z istoty umowy powiernictwa wynika, że obejmuje ona przysporzenie dokonane przez powierzającego na rzecz powiernika oraz zobowiązanie powiernika do określonego postępowania z otrzymanym prawem. Tak więc umowa powiernictwa, chociaż z punktu widzenia kodeksu cywilnego stanowi umowę nienazwaną, musi mieć określony swój przedmiot.
Podstawowym założeniem takiej konstrukcji umownej jest to, że powierzający przekazuje jakąś cześć swego majątku powiernikowi w określonym celu gospodarczym (zob. wyrok SA w Szczecinie z dnia 22 listopada 2012 r., I ACa 477/12).
Wyrok WSA z dnia 8 sierpnia 2018 r., I SA/Bk 288/18
Standard: 87235 (pełna treść orzeczenia)
Do kategorii czynności prawnych powierniczych, dopuszczalnych w granicach swobody umów (art. 353[1] k.c.), zalicza się umowy obejmujące przeniesienie przez jeden podmiot (powierzającego) na drugi podmiot (powiernika) prawa oraz zaciągnięcie przez nabywcę prawa (powiernika) zobowiązania wobec zbywcy (powierzającego) do korzystania z nabytego prawa jedynie w ograniczonym zakresie, określonym treścią umowy (zob. wyroki SN z dnia 7 maja 2004 r., III CK 563/02, 21 stycznia 2005 r., I CK 528/04, i 23 maja 2007 r., V CSK 23/07).
W odniesieniu do tak ujmowanych umów powierniczych, łączących z istoty swojej rozporządzenie prawem przez powierzającego na rzecz powiernika z zobowiązaniem powiernika wobec powierzającego do ograniczonego wykonywania prawa, pogląd o konieczności zawarcia umowy powierniczej w formie wymaganej do rozporządzenia prawem stanowiącym przedmiot umowy jest w pełni uzasadniony.
Jeżeli przeniesienie prawa z powierzającego na powiernika jest koniecznym elementem umowy powierniczej, zachowanie dla tej umowy formy wymaganej do rozporządzenia prawem musi być uznane za konieczne.
Wyrok SN z dnia 23 stycznia 2014 r., II CSK 264/13
Standard: 51987 (pełna treść orzeczenia)