Umowa o korzystanie z gruntu poprzez posadowienie i eksploatację farmy wiatrowej

Rozważając treść umowy z dnia 30 kwietnia 2004 r., należy jednak podkreślić jej wysoki stopień podobieństwa do umowy dzierżawy. Podobieństwo to dotyczy istotnych postanowień tej umowy, którymi są oddanie gruntu na długi czas (30 lat) do wyłącznego użytkowania za zapłatą czynszu dzierżawnego. Podstawowa różnica w stosunku do uregulowanej w kodeksie cywilnym umowy dzierżawy, podkreślona przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 października 2012 r., IV CSK 244/12 , polega na tym, że w wypadku umowy z dnia 30 stycznia 2004 r. bezpośrednim źródłem pożytku nie jest korzystanie z oddanego we władanie gruntu, lecz przetwarzanie energii powietrznej (wiatrowej) w elektryczną. Grunt „dzierżawiony” jest więc tu niezbędny tylko do posadowienia turbin wiatrowych, a więc możność władania nim ma dla „dzierżawcy” znaczenie pośrednie. Różnica w tej mierze jest niewątpliwym novum, w porównaniu do umowy dzierżawy w rozumieniu kodeksu cywilnego, natomiast nie należy przywiązywać szczególnej wagi do tego, że czynsz strony umowy uzależniły od ilości postawionych na gruncie słowni wiatrowych, jest to bowiem tylko specjalnie określony na potrzeby umowy sposób ustalenia czynszu za korzystanie z gruntu. 

Postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 2015 r., IV CSK 529/14

Standard: 65569 (pełna treść orzeczenia)

Umowa przewidujaca prawo do korzystania z gruntu przez postawienie farmy wiatrowej, ale także jej eksploatacji i uzyskiwania dochodu ze sprzedanej energii elektrycznej otrzymywanej z przetworzonej energii naturalnej, nie zawiera  uprawnienia do pobierania pożytków w znaczeniu kodeksowym.

Uzyskiwanie przez uprawnionego dochodów ze sprzedaży energii elektrycznej otrzymywanej z przetworzonej energii wiatrowej za pomocą turbin wiatrowych posadowionych na gruncie oddanym mu do korzystania w celu eksploatacji tych urządzeń nie jest pobieraniem pożytków w rozumieniu art. 693 § 1 k.c. Umowa ta zważywszy na określone w niej uprawnienia obligacyjne, czasokres na jaki została zawarta, sposób ustalenia odpłatności, kształtuje stosunek prawny najbardziej zbliżony do kodeksowej umowy dzierżawy.

Umowa dająca stronie biorącej rzecz do korzystania uprawnienie do korzystania z gruntu i dokonywania na nim inwestycji jest rodzajem umowy nienazwanej, do której w zakresie nieuregulowanym mogą mieć odpowiednie zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego o dzierżawie (por. wyrok SN z 5 października 2012 r., IV CSK 244/12).

Wyrok SN z dnia 7 lutego 2013 r., II CSK 230/12

Standard: 65567 (pełna treść orzeczenia)