Opłata stała

Przepisy dotyczące opłat stałych muszą być interpretowane ściśle ze względu na rygory związane z ich nieuiszczeniem przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 130[2] § 1 i 3 k.p.c.), bądź przez przedsiębiorcę w sprawie rozpoznawanej w postępowaniu odrębnym unormowanym w art. 479[1] – 479[22] k.p.c. (art. 1302 § 4 k.p.c.).

Postanowienie SN z dnia 2 sierpnia 2007 r., V CZ 68/07

Standard: 51306 (pełna treść orzeczenia)

W uzasadnieniu uchwały z dnia 13 września 2000 r., III CZP 34/00, Sąd Najwyższy podkreślił, że opłata w wysokości stałej w rozumieniu art. 17 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, to taka opłata, której wysokość jest stała, czyli taka sama, jednakowa. Kryterium temu odpowiada nie tylko opłata, która jest wyrażona kwotowo, lecz także taka opłata, która, stanowiąc określony, zawsze taki sam ułamek określonej kwoty, ma zawsze taką samą wysokość („wysokość stałą”). Na gruncie obecnie obowiązującej ustawy kryterium temu odpowiada również wyrażona kwotowo i w niezmiennej wysokości opłata podstawowa

Uchwała SN z dnia 26 września 2006 r., II UZP 11/06

Standard: 70378 (pełna treść orzeczenia)