Zdolność aportowa praw obligacyjnych z umowy dzierżawy

Zarówno w piśmiennictwie jak również w judykaturze (por. uchwała SN z dnia 26 marca 1993 r., III CZP 21/93) powszechnie aprobowane jest stanowisko o zdolności aportowej praw obligacyjnych, w tym praw wynikających z umowy dzierżawy. Oceniając zdolność aportową takiego prawa należy odróżnić, czy prawo to jest wnoszone w sposób translatywny czy konstytutywny.

Wniesienie konstytutywne następuje wtedy, gdy wspólnik, który jest właścicielem nieruchomości lub w inny sposób uprawniony do rzeczy ( np. jest jej użytkownikiem) ustanawia na rzecz spółki prawo dzierżawy, występując jako wydzierżawiający.

Natomiast translatywne wniesienie do spółki prawa dzierżawy ma miejsce wtedy, gdy wspólnik , który jest dzierżawcą danej nieruchomości, przenosi na rzecz spółki swe uprawnienia do używania rzeczy i do pobierania z niej pożytków.

Dzierżawca wnosząc tego typu aport musi uzyskać na to zgodę wydzierżawiającego na podstawie art. 519 k.c., bowiem obok uprawnień z umowy dzierżawy na spółkę przechodzą także połączone z nimi obowiązki - co oznacza, iż ma miejsce przejęcie długu. Stanowisko o konieczności uzyskania tego typu zgody dominuje w judykaturze (por. uz. uchwały SN z dnia 26 marca 1993 r., III CZP 21/93).

Do przejęcia długu w drodze umowy między dłużnikiem a osobą trzecią (art. 519 § 2 pkt 1 k.c.) wymagana jest zgoda wierzyciela, przy czym brak takiej zgody nie prowadzi do nieważności umowy, lecz powoduje, że czynność przejęcia długu jest czynnością kulejącą o zawieszonej bezskuteczności, która nie wywołuje żadnych skutków prawnych od początku.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 14 czerwca 2012 r., I ACa 1382/11

Standard: 50733 (pełna treść orzeczenia)