Zasada swobody umów jako dyrektywa interpretacyjna

Ze swobodą umów wiąże się -  adresowany przede wszystkim do organów państwowych - nakaz interpretowania i stosowania przepisów (norm) prawnych na rzecz tej swobody. Swobodę umów traktuje się więc jako dyrektywę nakazującą rozstrzyganie wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia określonych zakazów odnośnie treści umowy - in faworem libertatis stron, i jednocześnie jako dyrektywę nakazującą wszelkie wyjątki od tej zasady poddawać restryktywnej wykładni (exceptiones non sunt extendendae), w szczególności nakazującą nie stosować do nich wykładni rozrzedzającej.

Swobodzie umów przypisuje się też rolę dyrektywy interpretacyjnej, w myśl której większość norm prawa zobowiązań odnoszących się do umownych stosunków zobowiązaniowych ma charakter dyspozytywny i służy jedynie uzupełnianiu treści stosunku prawnego o te niezbędne elementy, które zostały pominięte przez strony w treści czynności prawnej. Przyjmuje się zatem, że zasada ta wyraża, że co nie jest zabronione (wyjątek), jest stronom dozwolone (reguła)

Postanowienie SO w Łodzi z dnia 3 grudnia 2019 r., XIII Ga 840/19

Standard: 49984 (pełna treść orzeczenia)