Sekwencja rozstrzygania w przedmiocie wniosku o zwolnienie świadków od tajemnicy

Na zagadnienie sposobu i procesowej sekwencji rozstrzygania w przedmiocie wniosków o zwolnienie świadków od obowiązku zachowania w tajemnicy informacji poufnych nie powinno się spoglądać w sposób wyizolowany, bez należytego uwzględnienia innych przepisów normujących przeprowadzanie dowodów z osobowych źródeł dowodowych, w szczególności zaś ścisłego sprzężenia procesowego pomiędzy przepisem art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k., a przewidzianymi przez ustawę postępowania karnego procesowymi mechanizmami zwalniania świadków z obowiązku zachowania różnych rodzajów tajemnic (art. 179 i 180 k.p.k.).

Ocena potrzeby przeprowadzenia określonego dowodu w sposób naturalny „wyprzedza” przystąpienie do rozpoznania wniosku o zwolnienie świadka z obowiązku zachowania tajemnicy. Rozstrzyganie odnośnie wniosku o zwolnienie świadka z obowiązku zachowania w tajemnicy informacji niejawnych przed rozstrzygnięciem przez sąd tego, czy okoliczności, na które miałby zeznawać świadek po ewentualnym zwolnieniu z obowiązku zachowania tajemnicy w ogóle mają znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego byłoby działaniem całkowicie nieracjonalnym, niezgodnym z zasadą ekonomii procesowej, która sprzeciwia się przeprowadzaniu czynności zbędnie spowalniających bieg postępowania lub wręcz całkowicie bezprzedmiotowych z punktu widzenia przedmiotu postępowania jurysdykcyjnego.

Bezprzedmiotowe jest rozstrzyganie wniosku w przedmiocie zwolnienia od obowiązku zachowania jednej z tajemnic określonych w treści przepisów art. 179 § 1 k.p.k. lub art. 180 § 1 k.p.k., jeśli na tle układu procesowego danej sprawy Sąd przyjmuje, że okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Postanowienie SN z dnia 29 stycznia 2021 r., I KZ 1/21

Standard: 49615 (pełna treść orzeczenia)