Odpowiedzialności za szkodę łowiecką - absolutna i odrębna od uregulowanej w art. 431 k.c.
Odpowiedzialność z tytułu szkód łowieckich; szkód wyrządzonych przez dzikie zwierzęta
Przepisy odszkodowawcze przewidziane w prawie łowieckim, dotyczące szkód łowieckich (art. 46-50), mają charakter lex specialis wobec przepisów Kodeksu cywilnego. Dlatego m.in. art. 43[1] k.c. nie ma zastosowania do zwierząt żyjących w stanie wolnym. W konsekwencji zrozumiała jest odmienna odpowiedzialność dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego za zwierzynę wolną, niepoddającą się bezpośredniej pieczy.
Wyrok w Szczecnie z dnia 6 marca 2014 r., I ACa 886/13
Standard: 73266 (pełna treść orzeczenia)
Prawo łowieckie ustanawia odrębny, samodzielny reżim odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez zwierzęta żyjące w stanie wolnym, zasadniczo różny od odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez zwierzę domowe lub udomowione (art. 431 k.c.), i to nie tylko od strony podmiotowej i przedmiotowej, ale także co do zasady. W ramach odpowiedzialności za szkodę łowiecką egzoneracja podmiotu, któremu odpowiedzialność ta zostanie przypisana, jest wyłączona. Ma zatem cechy odpowiedzialności absolutnej, a to czyni ją bliższą kodeksowej zasadzie ryzyka, w przeciwieństwie do zasady słuszności, właściwej w przypadku stosowania art. 431 k.c.
Wyrok SN z dnia 4 lipca 2002 r., I CKN 795/00
Standard: 49572 (pełna treść orzeczenia)