Prawo do obrony z urzędu

Podejmując decyzję w kwestii ustanowienia obrońcy z urzędu w postępowaniu toczącym się w przedmiocie odpowiedzialności za wykroczenie, sąd powinien, uwzględniwszy okoliczności konkretnej sprawy oraz właściwości osobiste obwinionego, dążyć do zagwarantowania mu możliwości podjęcia skutecznej walki o korzystne dla niego rozstrzygnięcie o przedmiocie procesu. Wymaga tego nakaz płynący z konstytucyjnych zasad: prawa do obrony oraz prawa do sądu w aspekcie równości broni (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 listopada 2007 r., sygn. K 39/07, OTK ZU nr 10/A/2007, poz. 129). Podejmując decyzję w kwestii ustanowienia obrońcy z urzędu, sąd winien mieć na względzie cele postępowania karnego, przy czym zagwarantowanie obwinionemu prawa do obrony w znaczeniu formalnym nie pozostaje nigdy w opozycji do tych celów.

Klauzula generalna, którą ustawodawca posłużył się w treści art. 22 k.p.w., jest identyczna z tą, którą operuje art. 6 ust. 3 lit. c EKPC, wyznaczający konwencyjny standard dostępu do obrony z urzędu. Uregulowanie zamieszczone w zaskarżonym przepisie w odniesieniu do postępowania w sprawach o wykroczenia realizuje zatem minimalny standard gwarancji obrony z urzędu.

Wyrok TK z dnia 19 lutego 2008 r., P 48/06, OTK-A 2008/1/4, Dz.U.2008/38/222

Standard: 4187 (pełna treść orzeczenia)