Zażalenie do SN na odrzucenie skargi kasacyjnej oraz o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia (art. 394[1] § 1 k.p.c.)

Zażaleniem do Sądu Najwyższego na podstawie art. 394[1] § 1 k.p.c. można zaskarżyć jedynie odrzucenie środków zaskarżenia wymienionych w tym przepisie, nie zaś ich nieodrzucenie.

Wynika to nie tylko z konieczności ścisłego wykładania art. 394[1] § 1 k.p.c., ale także z tego, że choć sąd odwoławczy, do którego wpływa skarga kasacyjna odrzuca skargę niespełniającą wymagań formalnych, to co do zasady badanie skargi kasacyjnej należy do kompetencji Sądu Najwyższego. 

Na mocy art. 398[6] § 3 k.p.c. Sąd Najwyższy odrzuca skargę kasacyjną, która podlegała odrzuceniu przez sąd drugiej instancji. Wynika z tego, że każda skarga kasacyjna podlega badaniu pod względem braków formalnych na etapie postępowania przed Sądem Najwyższym, zaś druga strona może podnosić argumenty przemawiające za jej odrzuceniem w odpowiedzi na skargę kasacyjną, uregulowanej w art. 398[7] k.p.c.

Postanowienie SN z dnia 15 grudnia 2022 r., III CZ 349/22

Standard: 67112 (pełna treść orzeczenia)

Postanowienie sądu drugiej instancji, którego przedmiotem jest sprostowanie orzeczenia sądu pierwszej instancji (art. 350 § 3 k.p.c.), nie należy do żadnej z kategorii postanowień wskazanych w art. 394[1] § 1 i 2. Wobec tego zażalenie do Sądu Najwyższego na takie postanowienie jest niedopuszczalne (zob. postanowienia SN z: 14 czerwca 2000 r., V CZ 49/00; 12 marca 2003 r., I PZ 162/02).

Postanowienie SN z dnia 16 lutego 2007 r., II PZ 81/06

Standard: 45731 (pełna treść orzeczenia)