Brak wymogu wykazywania w skardze RPDz, że zaskarżone orzeczenie naruszyło prawa dziecka

W skardze kasacyjnej składanej przez Rzecznika Praw Dziecka zbędne jest dodatkowe wykazywanie, iż zaskarżone orzeczenie naruszyło prawa dziecka.

Sprawy określone w art. 519[1] § 2[1] k.p.c. mieszczą się niewątpliwie w granicach ustawowo ujętych kompetencji Rzecznika Praw Dziecka. Ponadto, błędne rozstrzygnięcie nakazujące powrót dziecka lub odmawiające nakazania powrotu dziecka na podstawie postanowień Konwencji haskiej z istoty może dotykać szeroko ukształtowanego katalogu praw dziecka, takich jak w szczególności prawo do wychowania przez oboje rodziców i do kontaktu z obojgiem rodziców (art. 9 ust. 1 KPD, art. 24 ust. 3 KPP), do opuszczania własnego kraju (art. 10 ust. 2 KPD), do odpowiedniego poziomu życia (art. 27 ust. 1 KPD), czy do życia bez przemocy (art. 37 KPD).

Wniesienia skargi kasacyjnej w tych sprawach nie są uprawnieni uczestnicy postępowania. Przemawia to przeciwko zawężaniu zakresu kontroli kasacyjnej inicjowanej przez Rzecznika Praw Dziecka w ramach przysługujących mu kompetencji do „stania na straży praw dziecka”. Z funkcjonalnego punktu widzenia trudno także zaakceptować sytuację, w której Sąd Najwyższy oddalałby skargę kasacyjną dochodząc do wniosku, że wprawdzie nakazanie powrotu dziecka lub odmowa nakazania jego powrotu koliduje z materialnymi zasadami określonymi w Konwencji haskiej, niemniej jednak nie doszło do naruszenia praw dziecka.

Postanowienie SN z dnia 17 grudnia 2020 r., I CSK 183/20

Standard: 49043 (pełna treść orzeczenia)