Regulamin imprezy masowej jako wzorzec umowy w rozumieniu art. 384 k.c.
Wzorzec umowy (art. 384 k.c.) Odpowiedzialność organizatora imprezy masowej
Jeżeli organizator imprezy masowej zawierający - w oparciu o wzorzec umowy - z jej przyszłymi uczestnikami, umowy zapewniające im udział w imprezie, zamieścił regulamin imprezy lub regulamin obiektu we wzorcu umowy, to w zakresie, w jakim regulaminy te kształtują prawa i obowiązki konsumenta jako strony umowy -kontrahenta organizatora imprezy, stanowią one wzorzec umowy, w rozumieniu art. 384 k.c. i podlegają ocenie według kryteriów przewidzianych w art. 385[1] i nast. k.c.
Jeżeli wzorcem umowy objęta jest sprzedaż biletów na mecze piłki nożnej rozgrywające się w określonych obiektach sportowych, organizator imprezy, w ramach której odbywają się mecze, obowiązany jest do zapewnienia bezpieczeństwa na meczach, a więc do przestrzegania zasad bezpieczeństwa takich imprez określonych między innymi we wskazanej wyżej ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych.
Zgodnie z art. 6 ust. 3 tej ustawy organizator imprezy masowej obowiązany jest opracować i udostępnić osobom uczestniczącym w imprezie regulamin obiektu (terenu) oraz regulamin imprezy. Jak stanowi art. 3 pkt 10 u.b.i.m. przez regulamin obiektu rozumie się przepisy zawierające zasady wstępu na teren obiektu, w tym osób małoletnich, zasady zachowania się osób obecnych w obiekcie i korzystania przez nie z obiektu oraz ze znajdujących się tam urządzeń, a także określające miejsca nieprzeznaczone dla publiczności.
Regulamin imprezy masowej powinien zawierać warunki uczestnictwa w takiej imprezie oraz zasady zachowania się osób na niej obecnych (art. 6 ust. 3). Regulamin obiektu i regulamin imprezy masowej zawierają więc między innymi przepisy kształtujące prawa i obowiązki uczestników imprezy masowej. Zgodnie z art. 8 ust. 1, art. 22 ust. 1 pkt 2 i art. 54 ust. 1 u.b.i.m., uczestnik imprezy masowej obowiązany jest znać postanowienia regulaminu obiektu, w którym się ona odbywa.
Wyrok SN z dnia 17 września 2014 r., I CSK 555/13
Standard: 48940 (pełna treść orzeczenia)
Ustawodawca oparł kształt prawny relacji między organizatorami imprezy masowej i właścicielami, posiadaczami, użytkownikami lub zarządzającymi obiektem lub terenem a uczestnikami imprez masowych na zasadach prawa cywilnego i podporządkował te stosunki koncepcji tzw. umów adhezyjnych, o których mowa w art. 384 i n. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, ze zm.). Umowy te oparte są na zasadzie swobody umów i wykorzystywane są w stosunkach z tzw. odbiorcą masowym. Wykluczają one w znacznym stopniu równość stron oraz możliwość negocjowania warunków umowy.
W ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych ustawodawca określa w istotnej mierze zakres ich treści. W praktyce zawierają one także postanowienia stanowiące powtórzenie przepisów aktów normatywnych, których nieprzestrzeganie zagrożone jest sankcją karną.
Ustawodawca podkreśla znaczenie regulaminów, z punktu widzenia realizacji celu ustawy, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa imprez masowych, nakładając na uczestników tych imprez obowiązek przestrzegania ich postanowień.
Ustawowy obowiązek przestrzegania regulaminów nie zmienia jednak ich charakteru prawnego. Dlatego też nie mogą stać się one podstawą odpowiedzialności w ramach szeroko pojmowanego prawa represyjnego. Mogą natomiast stanowić podstawę cywilnoprawnej odpowiedzialności kontraktowej.
W ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych ustawodawca może także wprowadzić regulacje pozostawiające pewną swobodę podmiotom zobowiązanym do wydawania regulaminów do ograniczenia w nich nakazów lub zakazów wprowadzanych w rozporządzeniach lub aktach prawa miejscowego. Wówczas powinien jednak określić przesłanki korzystania z takiego uprawnienia, kierując się w szczególności rodzajem imprezy masowej, stopniem przewidywanego ryzyka lub rodzajem obiektu i terenu.
Wyrok TK z dnia 20 maja 2014 r., K 17/13
Standard: 75881 (pełna treść orzeczenia)