Opłata od wniosku o stwierdzenie zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności budynków i innych urządzeń (art. 23 pkt 1 u.k.s.c.)
Opłata stała w sprawie o zasiedzenie nieruchomości (art. 40 u.k.s.c.) Sprawy o stwierdzenie zasiedzenia (art. 609 k.p.c. – 610 k.p.c.)
Od wniosku o stwierdzenie zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności wzniesionych na nim budynków i innych urządzeń, pobiera się opłatę stałą określoną w art. 23 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2014 r., poz. 1025 ze zm.).
Zgodnie z art. 23 pkt 1 u.k.s.c., wniosek o wszczęcie postępowania nieprocesowego lub samodzielnej jego części podlega opłacie stałej w wysokości 40 zł [100 zł], chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Ustawa o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w tytule II dziale 4 (art. 37-67a) określa wysokość opłat od poszczególnych wniosków rozpoznawanych w trybie postępowania nieprocesowego; nie zawiera jednak przepisu określającego wprost wysokość opłaty od wniosku o stwierdzenie zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego; nie ma takiego unormowania również w innych regulacjach. Prowadzi to do wniosku, że w analizowanym przypadku znajduje zastosowanie reguła ogólna określająca wysokość opłaty pobieranej od wniosku o wszczęcie postępowania nieprocesowego, wyrażona w art. 23 pkt 1 u.k.s.c.
Pogląd, że wniosek zgłoszony w konkretnym stanie faktycznym podlega opłacie w wysokości przewidzianej w art. 40 u.k.s.c. mógłby zatem zostać zaaprobowany jedynie w razie uznania, że istnieje luka w zakresie uregulowania opłaty od wniosku inicjującego postępowanie o stwierdzenie zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego. Założenie takie należy jednak zdecydowanie odrzucić z uwagi na jednoznaczne brzmienie art. 23 pkt 1 u.k.s.c.
Wysokość opłat sądowych niewątpliwie powinna pozostawać w ścisłym związku z przedmiotem postępowania (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 lipca 2008 r., P 49/07). Zbliżony charakter prawa użytkowania wieczystego i prawa własności może usprawiedliwiać postulat ujednolicenia opłaty od wniosków o zasiedzenie tych praw. Sąd Najwyższy nie może jednak wchodzić w rolę ustawodawcy ani dokonywać oceny regulacji ustawowej na płaszczyźnie jej zgodności z Konstytucją.
Uchwała SN z dnia 26 listopada 2014 r., III CZP 86/14
Standard: 48808 (pełna treść orzeczenia)