Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej

W myśl art. 12 ust 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 687 ze zm., dalej: „ustawa szczególna”) decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowi podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości. Stosownie zaś do § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 września 2001 r. w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbiorów dokumentów (Dz. U. Nr 102, poz. 1122 ze zm.) w razie założenia nowej księgi wieczystej dla części obciążonej nieruchomości bądź przeniesienia części obciążonej nieruchomości do innej księgi wieczystej, sąd z urzędu przenosi do współobciążenia wszystkie prawa, roszczenia, inne ciężary lub ograniczenia ciążące na nieruchomości.

Konsekwencją decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydanej w trybie art. 11a - 11 c ustawy szczególnej, po spełnieniu ustawowych warunków, jest skutek w postaci odebrania prawa własności dotychczasowemu podmiotowi i nabycia tego prawa przez podmiot publicznoprawny. Jest to decyzja wywłaszczeniowa, gdyż tworzy nową sytuację prawną w której wszystkie te części nieruchomości, które ujęte zostały w obszarze wyznaczonego pasa drogowego, z chwilą uostatecznienia się tej decyzji, stają się przedmiotem własności innego podmiotu, tj. Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego. Wywłaszczenie zaś jest pierwotnym cywilnoprawnym sposobem nabycia własności.

Przytoczony art. 12 ust. 4c ustawy szczególnej nie reguluje sposobu rozstrzygnięcia o bycie prawnym innych od ograniczonych praw rzeczowych obciążeń nieruchomości wywłaszczonej w trybie art. 11a - 11 c ustawy szczególnej. W myśl art. 23 ustawy szczególnej w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami (dalej: „u.g.n.”). Przepisy tej ustawy nie regulują sposobu rozstrzygnięcia o bycie prawnym i to zarówno ograniczonych praw rzeczowych obciążających wywłaszczoną nieruchomość, jak i innych jej obciążeń.

Zgodnie z art. 119 u.g.n. decyzja o wywłaszczeniu nieruchomości, poza elementami określonymi w art. 107 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, powinna zawierać wskazanie osoby, której przysługują ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomości. W świetle tego uregulowania w decyzji o wywłaszczeniu orzeka się o utrzymaniu tych praw w mocy, jeżeli ich wykonywanie nie koliduje z realizacją celu publicznego, dla którego nieruchomość wywłaszczono. Jeżeli w decyzji wywłaszczeniowej brak w tym względzie stosownego postanowienia, to oznacza, że wywłaszczeniu uległy także ograniczone prawa rzeczowe obciążające nieruchomość. Inaczej mówiąc, pomimo tego, że w ustawie o gospodarce nieruchomościami nie uregulowano kwestii rozstrzygania o dalszym bycie ograniczonych praw rzeczowych w odniesieniu do obciążających wywłaszczaną nieruchomość decyzja o wywłaszczeniu może regulować te kwestie. Można w niej bowiem orzec o utrzymaniu tych praw w mocy, jeśli ich wykonywanie nie koliduje z realizacją celu publicznego, dla którego nieruchomość wywłaszczono. W przypadku zaś, gdy w decyzji wywłaszczeniowej nie ma żadnych postanowień dotyczących ograniczonych praw rzeczowych obciążających wywłaszczaną nieruchomość, to wywłaszczeniu (wygaśnięciu) uległy także te prawa. Idąc tym tropem należało uznać, że jeżeli nieruchomość obciążona jest innymi obciążeniami, brak wskazania ich w decyzji o wywłaszczeniu jako niezbędnych powoduje również ich wygaśnięcie.

Przedstawione rozważania prowadzą do wniosku, że z chwilą uprawomocnienia się decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, wydanej w trybie art. 11a-11c ustawy szczególnej, wygasają ograniczone prawa rzeczowe obciążające nieruchomość objętą decyzją, jak również inne obciążenia tej nieruchomości, w tym wynikające z jej zajęcia w postępowaniu egzekucyjnym.

W przypadku, gdy wskutek wydania decyzji na podstawie ustawy szczególnej tylko część nieruchomości stała się własnością podmiotu publicznoprawnego konieczne jest odłączenie od dotychczasowej księgi wieczystej tej części i wpisanie jej do odrębnej księgi wieczystej prowadzonej dla pozostałych działek gruntu wchodzących w skład terenu przewidzianego pod drogę publiczną. Zgodnie z § 36 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 września 2001 r. część nieruchomości może być odłączona tylko wtedy, gdy zostaną przedstawione dokumenty stanowiące podstawę oznaczenia nieruchomości zarówno co do części odłączonej, jak i co do części pozostałej. Nie narusza to ograniczeń podziału nieruchomości określonych w przepisach szczególnych. Ustęp 2 § 36 wskazuje, że w razie odłączenia części nieruchomości zakłada się dla tej części osobną księgę wieczystą, chyba że ma być ona połączona z inną nieruchomością, dla której księga jest już prowadzona. Podstawę wpisu stanowią dołączone do wniosku dokumenty stwierdzające nabycie własności określonej nieruchomości oraz dokumenty stanowiące podstawę jej oznaczenia.

W sytuacji, gdy podstawą wpisu do księgi wieczystej jest decyzja wydana na podstawie ustawy szczególnej sąd wieczystoksięgowy zgodnie art. 626[8] k.p.c. ma obowiązek dokonania oceny wywołanych tą decyzją skutków materialnoprawnych. Zdarzenie mające stanowić podstawę wpisu podlega bowiem badaniu przez sąd wieczystoksięgowy nie tylko pod względem formalnoprawnym, ale także, jak wskazano na wstępie, skuteczności materialnoprawnej. Działanie sądu nie może ograniczać się do „automatycznego” skopiowania zapisów ujawnionych w poprzedniej księdze w sytuacji, gdy konsekwencją decyzji wydanej na podstawie ustawy szczególnej jest, jak wykazano, wygaśnięcie ograniczonych praw rzeczowych obciążających nieruchomość objętą tą decyzją, jak również innych obciążeń tej nieruchomości, w tym wynikających z zajęcia w postępowaniu egzekucyjnym.

Uchwała SN z dnia 5 listopada 2014 r., III CZP 77/14

Standard: 48788 (pełna treść orzeczenia)